Kalemimizin Kömürüne Sürtünen Kelimeler…

Sen ya da ben olabilme gayretine değil, biz olabilme ihtimaline yazılmış bütün hikayeler. Denizin üzerinde süzülen martılar gibi, özgürlüğe kanat çırpan iki yabancının tek vücuda dönüşebilme hikayesi. Düne bugüne hatta geleceğe dair bembeyaz sayfalara mürekkep bulaştıran yüreklerin hikayesi. Nerde nasıl ve hangi sebep ile bulundukları değil, her şeye rağmen kimin ile çöllerde Mecnuna, Leyla’ya divane olanların hikayesi. Evet yazılmış bütün hikayelerin tozlu raflardan çıkartılıp, dudakların okurken zikrettiği aşklar gibi olsun yeminleri ile başlanmış bir aşk hikayesi bizimkisi, sizinkisi, onların ki... Sadece sana, bana değil bize tutkuyla imrenen gözlere inat yaşanılan, aşkların hikayesi olacak…

Diye söz verilen bütün sevdalar gibi… günlerden bir gün, bir zamanlar diye devam ettiğimiz hatıralara gömülen, kaybolmuş bir batık gemi gibi anlattığımız mazi. “zamanın olmadığı bir zaman içinde, bir zamanlar diye başlayan cümlelerin” anlamsızlığına ait, yüreğimizin bilip de dudaklara mührü vurduran “kahpe zamana” ve “kahramanlara” bir seslenişi belki de, kalemimizin kömürüne sürtünen kelimeler…

Yoksa yazarız yazmasına… içimizde ne varsa, aşka dair aşklara dair, yorulmadan bıkmadan sıkılmadan, mürekkebimizin yettiği yere kadar, bitse de biliriz damarlarımızda akan kanın son damlasına kadar. Yeter ki yazmamız için sebep verin, sebebimiz olun. Elimizin veya kalemimizin kırılmasına değil, kalbimizin kırılmamasına söz verirseniz yazarız. Kaderimizde keder olmayacaksanız her an her saniye yazarız, tükenmeden üşenmeden... Yeter ki aşk ol, ben olmak için değil biz oluruz diyenlerden ol, bize dair ne varsa güzel olur diye başlayan mısralarda ol... Hikayeleri biz her zaman yazarız… eğer ki içlerinde siz varsanız biz her daim yazarız…