Kandid ya da uyuyan adama

O içeride uyuyor ...

Ben evimin balkonunda yalınayak, artık ağarmaya başlamış saçlarımın bir iki tutamı topuzundan kurtulmuş, rüzgarda savruluyor...

Sağ ayak bileğimde özel olarak yaptırdığım altın zincir parıldarken; üstümde geçen yaz ada halk pazarından aldığım yeşil çiçekli penye elbise sessiz gecede...

O içeride uyuyor...

O kadar uzun zamandır O’ NUN hayatındayım ki ben; O ise sonsuz sayılacak bir süredir benimkinde……..

O içeride uyuyor; anılar beynimde dans ediyor.

Uzun yıllar oldu böylesine baş başa kalmayalı çok uzun yıllar...

Derin bir sızı içimde...

Uzun bir yoldan geldik biz baş başa; yollarda durduk yedik içtik güldük...

Sonra evimde şimdi ; uyuyor gecenin sessizliğinde; saçlarını okşadım uyumadan önce...

İki gün önce karşılıklı yemek yerken bir kez daha buldum aradığım beni gözlerinde; KANDİD misali kendimi buldum kendi bahçemde...

O benim başladığım yerdi işte; devamını benim getirdiğim nokta...

Yıllarımın acısını silercesine; bene dair arayışlarımı bitirircesine O uyuyor içeride...

Saçlarını okşadım uyumadan önce...

İki gün önce karşılıklı yemek yerken; ben O’ na şımarırken; o yemek parasını öderken; ve gözümde siyah gözlüklerim kırmızı arabama binip yan koltukta o otururken; ne çok yaram sarıldı...

Bugün ufak ufak tartışırken bile……ya da hastanede gözlerimiz kavuştuğunda gülümserken...

Sen ey oğlumun odasında uyuyan adam;

Oluşum başlangıcım;

Kendimi arayıp ta sende bulduğum;

Gözlerimin rengini aldığım;

İyi ki bir kızın olsun istemişsin;

İyi ki yıllar sonra gelip ; benden çok senin olan fakirhanemi şenlendirmişsin...

Hem de bin bir itina ile bahçelerimde gezinmişsin….

Minik dünyamı şereflendirmişsin...

Kendimi arayışlarıma son verdin; ben benim işte senden gelen; topraktan türeyen; bozkırdan yetişen...

O uyuyor içeride;

Saçlarını okşadım uyumadan önce;

Oğlum odasını verdi dedesine...