Kanma Yüreğim

Üstüme elbise gibi giydirdiğim saçma sapan bir pembe toz bulutuymuş halbuki kurduğum hayaller.. Ardına gizlenmiş gerçekler, görmek istemediklerim ile beraber.. Yanıbaşımdaymış halbuki, kör olurken görememişim.

Hiç var olmamış ki o tebessüm sadece doğan güneşe onun adını verip kendimi kandırmışım..

Uyan ey gözlerim, gece bürünse de karanlığa yeni gün doğacaktır umudun yanı başında selam verecektir sana..

Var olmayan hayalin peşinden koşar adımlar ile gitmişim ayaklarım kanamış kanlar aktıkça durmamışım,susuz kalmışım çölde misali.. Yüreğim paramparça olmuş yorulmamışım koşmuşum hala uzaktaki bir ışığı görerek yalın ayak ayaklarımı kesen camların üstünde hızlıca koşmuşum..

Küçük bir umuttan gerçekleşmeyecek olan sevdalar üretmişim en ufacık tebessümden dünyaları yaratmışım yüreğimi kandırmışım halbuki..

Kanmış yüreğim susuz kalıp su zannettiğim sana  kana kana yüreğime çekmişim seni.. Gerçek oılan halbuki var olmayan bir sevgiyi büyütmüşüm ‘düş’ kurmuşum ada’da başlayan ve adada bitmeyen..

Sen olmuş dört bir hecem kafiyem, yüklemim, öznem sen olmuşsun. Kandırmışım kendimi denizin masumluğuna aldanıp kapılmışım o gözlerine.. Rüzgar eşliğinde dans etmiş saçlarım etrafımda seni bulmuşum öylece bakmışım anlamlı bakışlarım anlamsıza dönüşmüş kandırmışım kendimi..

Bir tutam tebessüm aldım senden..

Bir tutam sevgi ekledim..

Sende birikti yüreğim, engin deniz gibi çoğaldı sende boşaldı..

Sonsuzluğum içinde sonum ol derken kandırmışım yüreğimi..

Kandırmışım ya..

Nasıl da yanılmışım..

Karanlık akşamda en parlak yıldızımmışsın sen..

Anlamışım..

Kandırmışım yüreğimi..

Uyan ey gözlerim,

Uyan yüreğim..

Kanma sonu olmayan aşklara,

Kanma susuz kalsanda çölde..

Uyan yüreğim..