Kendi olmayı beceremeyenler! Başkası olmayı da beceremezler!...

Bir insanın en kolay olabileceği şey: kendi olabilmekse de; kişi, sosyal çevresinin, korku, kompleks ve kibirliliğinin gölgesinde; kolayı bırakıp, zoru olmaya: Başkası olmaya çalışır her nedense?...

Ama aynı insan, şunu da bilemez heralde: Kendi olmayı beceremeyen; başkası olmayı da asla beceremez! Üstelik bu beceremediği garipliği de, eline, yüzüne, gözüne bulaştırır!; traji komik bir biçimde...

Kendi olmak, kendine güveni olan, kendiyle barışık, komplekssiz insan için, çocuk oyuncağı ve de, Dünya'nın en kolay işiyken... Her işini yokuşa sürmeye bayılanlar, kulağını tersten tutmakta ısrar ederler! Kendi olmak, işin en kolayıyken; ha babam, de babam başkası olmaya çalışırlar!

Miş gibi yapmak, özendiği kişiyi taklit etmek, ilk anda çok rahatlatsa da o insanı; bu kendiyle hep kavgalı olan insan; Orta ve uzun vadede, kendi korku ve komplekslerini azdırırır.Hem de hiç farkında olmadan... " Sen böylesin işte! Sen şöylesin işte! diye diye kendi yetersizliklerinin faturasını hep karşısındakine çıkarır. Saldırganlığı, en güvendiği maskesidir; kendi olmayı beceremeyen insanın...

Kendi olmayı bir türlü beceremeyenlerin, en ortak noktası da, hepsinin de kıskanç, kompleksli ve korkak olmasıdır.

Çoğunlukla hiçbir düşüncelerini net bir kararlılıkla savunamadıkları gibi, kendi düşüncelerine başkalarını da hep yalandan ortak ederler : " Falanca da diyor ki, filancanın da dediği gibi... " türünden hep başkasının gölgesine, başka dedelerin himmetine sığınma ihtiyacı hissederler!

Ama bu zavallı zatı muhteremler, bilemezler ki, kendi olmayı beceremeyenler asla bir başkası olmayı da beceremezler!

Çünkü: Herkesin ruhu, kendi bedenine göredir. Hiçbir ruh, başkasının bedeninde aslı gibi duramaz!

Not: Yazıda kullanılan görsel www.kemalkocak.com.tr adresinden alınmıştır.