Kapanınca bütün kapıların

Bazen hiç açılmamacasına kapanır bütün kapıların; hiç açmamacasına kapatırsın bütün kapıları… Yaşayamadan öldürdüğün zamanın iskeletleriyle doldurursun bir ömrü. Metruk bir taşra istasyonunda unutulmuş tahta bir bavula hapsedersin ömrünü.

Seni yaşamak isteyen ya da sende yaşamak arzusuyla yanıp tutuşan bir ömrü düşürüverirsin bazen de içindeki uçurumlardan. Su gibi avuçlarından akıp gider bir ömür sessizce ve firakın elbisesini giyerek. Kalakalırsın ruhundaki o büyük boşlukla. Kalakalırsın kanadı kırık kuş gibi çaresiz, acınası… Sabırsız, uçarı bir çocuk gibi vurur yağmur taneleri ömrünün camlarına, pencerelerine; irkilirsin. Kalbinin saçaklarından akıp giden hatıralarla ıslanır bütün bedenin, ıslanırsın…. Gamdan örülmüş ince bir sızıya sarınırsın her damlada, ağlarsın….

Özlemlerin, kederlerin, unutmaya çalıştıkların ve hatıralarını unutmaya çalışanların sureti zehirli bir yılan gibi çevirir seni dört duvar arasında. Pişmanlıklar deli taylar gibi koşar içinde, zaman asırlık bir çınar gibi devrilir üstüne, ağlayamazsın; dönüp bakamazsın akıp giden vakte. Kalakalırsın ruhunun zindanlarında.

“Herkes dosta yazar arzuhalini” sen ise zindanının duvarlarını yalayıp geçen rüzgara anlatırsın kırılgan hikayeni. Unutulmuş, firakın okuyla yaralanmış, yurdunu yitirmiş bir hikayeyi…. Başkalarının değil başka bir hikayenin kahramanı olduğunu söylersin rüzgarın sağır kulaklarına.

Bazen hiç açılmamacasına kapatırsın bütün kapılarını. Yaralı bir atın öldürülmeyi beklemesi gibi beklersin… Onun tetiğe dokunmasını beklersin. O, yüzlerce yıldır beklediğin acının, ölümün istasyonundan bir trene bindirir seni; arafın cehenneminde yanman için. Geciken bir ölümle, ertelenen bir hesap vaktiyle yaralar seni…. Arafın cehennemiyle….

Bazen hiç açılmamacasına kapanır bütün kapıların. Hiç açmamacasına kapatırsın bütün kapıları.

Firakın okuyla yaralanırsın!...

Yaşamaktan yaralanırsın!...

Kanadı kırık bir kuş gibi kalakalırsın!....

Kalakalırsın!.....

Kalakalır!....