Kaptan'a oğlundan.

"Ben baba olmayı çok sevdim" demiştim geçen yıl. Aradan bir yıl geçti. Gene babalar günü…

Bu yıl babamı anmak istedim babalar gününde. Ne garip onu hiç anmadığım duygusu kapladı içimi, oysa benim bir yanımda var olan bir adam o. Beni çok ufakken kendi elinde olmadan terk edip toprağın altına göç eden adam. İki çocuğunu ve sevgilisi Nil'ini bırakıp son seferine çıktı o ve dönmedi.

Yıllarca içimde hep bir kızgınlık duydum, yaşamayı beceremediği için ona. Şiirlerini okuduğumda öfkem daha da arttı ona. Kabullenemedim bu kadar sevip, hayatta kalmayı başaramamasını. Ne gariptir oysa, elde olmazlar karşısındaki çaresizlikler. Yalanım olmuştu onun eksikliği:

- Benim babam seferde.

Oysa yalan sayılmazdı, evet bir seferdi çıktığı, o hep çıktığı seferler gibi. Gözleri geminin puruvasından öte ufukta, bir fenerin çakarını arar bir sefer. Ama yoksun, bir ışığa ve ışıksız bir nefese.

Benim babam, babalar günün kutlu olsun artık ben de bir babayım, korkuyorum biliyor musun. Yoksun bırakmaktan.

Unutmayalım e mi, aslında bir tek nefestir hayat, abartmaya da hiç gerek yoktur.

Tüm babaları kutlarım…