Karalama

Kabul, biraz ileri gitmiş olabilirim konuşurken. Tam olarak doğru yere bakamıyordum. Görememekten sanırım tüm gerçekleri yalnızlıklarıyla; ya da yalnız bırakmak tüm yalanları kendimle küçük bir odada.

Korku da sarmıyor ki içimi. Sadece mutluluk buldu beni diye seviniyorum. Kar zarar ilişkisi bizimkisi de. Kim kazandı kim kaybetti bilmiyorum.

Bir şiirdim eskiden... Kendi mısralarımın sonunu hep aynı takip ederdim. Sarardım en başa; farklı anlatıyormuşçasına.... Sonra küserdim aruza. Yazamadım devamını. Nokta da koymadım. Dümdüz,  bildiğim yolda ilerliyorum hala. Hem de çocuk yaşlarımla. Sağıma soluma bakmadan bu sefer. Yanımda kim var kim yk görmeden, körlemesine hızlanarak yürüyorum. Tökezlemek yok bundan sonra yanımdakine bakarken. Onun yolundaki taşları düzeltmeye çalışmak hiç yok. ' ya biterse' diye korkmak da yok. 'yine mi be' ler de...

İçimden geldi bu gece, uzun zaman sonra, derdimin bittiği noktada, huzurumun başladığı bu yerde bunları yazmak. Mektup yazardım eskiden. Günlüklerce birikirdi dertler. Yazmayınca hatırlamıyor da insan ne canlara sıkıldığını.

Kelimelerle rahatlıyor içim. Hayatımın bir dönemi daha sona ereken, saatim beş aya geri sararken, bir hüzün bastırıyor; bastırma diyorum. Çek git başımdan. Acısıyla tatlısıyla yedi yılım geçti. Dostuyla düşmanıyla, sevgiyle nefretle ama saygıyla... Yeniden başla deseler, başlamam. Yarattığım dünyam, herşeyiyle benim olmuş. Hatalarım benim, kabul. Bir daha yapmadım, yapmam. 

Yapma!