Karanlığımın adı güneşimdi oysa ki...

Mutsuzluğuna sevinmem,  

Ama mutluluğunla da mutlu olamam. 

Öyle bir hasrette kayboldum ki 

Oturup kendime bile ağlayamam. 

Seni ağlatsam neye yarar ? 

Kalbimi güldürür mü ? 

Seni unutsam neye yarar ? 

Aşkımı öldürür mü ? 

Madem gönlün uzak bana 

Gülüp geçme önümden,  

Nerede güldüysen ordan,  

Defalarca geçersin yeniden. 

Karanlığın adısın artık sen ! 

Ölü gibi umutsuzca beklenen. 

Kefene sarılı kalbin, günahkar bir beden gibi 

Çürümeye yüz tutmuş, böylesine genç iken. 

"Bir umudum olsa beklerdim." deme. 

Önünü gören elbette yürür korkmadan! 

Karanlığa aldırmadan... 

Marifet olan, karanlığın içinde yüreklice adımlar atman... 

İlk önce ölene dek beklemeyi göze alman...