Karanlığın sessiz mücadelesi

Korkuyorum... 

Neden diye sormayın,

 bilmiyorum..

Zifiri karanlık bir odada, iki nefes var sadece.

Biri alırken diğeri veriyor,

biri verirken diğeri alıyor.

 Pencereden sızan hafif bir ışık var sadece.

O da odanın içinde uçuşan 

tozların gün yüzüne çıkmasına sebep oluyor.

Yanımda bir nefes daha olmasına rağmen

kendimi neden hala yalnız,

yapayalnız hissediyorum?

Elimin üzerinde bir el,

zifiri karanlıkta siyahımsı bir silüet

olmadığı için mi? 

Bilmiyorum...

Bana sormayın.

Gözlerim tamamiyle açık...

Kırpmıyorum.

Saat tam olarak sabahın beşi.

Hava hafiften aydınlanmaya meraklı,

karanlık ise aydınlığa direniyor.

Karanlık da biliyor

sonucun ne olacağını,

fakat yine de pes etmiyor.

Uyumak istiyorum...

Gün doğmadan uyumak istiyorum.

Aydınlıkta uyuyamam

ben.

Gözlerimi,

kapatamam.

Biraz daha diren karanlık...

Pes etme!

Zamanın gelecek

ama biraz daha diren.

Ben

gözlerimi yumayım

ve

huzura ereyim.

Kulaklarımın tamamen duymadığı,

gözlerimin tamamen görmediği 

o anda bırak bu amaçsız oyunu.

Pes et

ve 

geri çekil.

Ya da gel yanıma kıvrıl,

bu yorganı beraber paylaşalım...