Karanlık

“'Herhangi bir ölüm, bir çığlık, bir başkaldırı toplumun genel çıkarı karşısında değer taşımaz', 'şu ya da bu ilkenin içinde bulunduğumuz özel koşullarda anlamı olamaz' diyen adama faydacı deniyorsa eğer, benim için bu kişinin siyasetçi, tarihçi, devrimci, milliyetçi şu ya da bu haklı davanın yandaşı olmasının önemi yoktur.

Benim teorik ahlakım bunun tersidir…

Bu ahlak, tek tek ve her özgürlük arayışlarına saygılı, evrensel değerleri tahrip eden her iktidara karşı tavizsiz olmak demektir.

Bu, basit, ama zor tercihtir.

Çünkü her şeyi aynı anda sorgulamayı gerektirir. Biraz, herhangi bir sorunu şekillendiren, yönünü etkileyen 'tarih'in dışında kalmayı, biraz da bu soruna kaçınılmaz olarak sınırlar koyan 'siyaset'in gerisinde durmayı gerektirir...

Bu benim işim:

Bunu yapan ne ilk ne tek insanım. Ama onu seçen benim...” Michel Foucault.

Ali Bayramoğlu 19.09.2007 tarihli yazısında hatırlatmıştı yukarıdaki duruşu..
Adalet bakanının açıklamasını okuyunca elzem oldu paylaşmak.
Sormalıyız kendimize; sekiz ailenin çığlığını duymadılar, ne için?..
Şu an siyasetin ve medyanın bu duruşunun kaynağı nedir?..

Adalet Bakanı, dün unutmuştu askerlerin, esirliklerini, rehinliklerini yada nasıl tanımlarsanız durumlarını; bugün de kurtulmalarını ' ...kendilerinin kurtulmuş olmasından fazla sevinç duyamadığımı ifade etmek istiyorum', diye değerlendirdi.

Bakanımız gibi düşünenler vaz geçtik evrensel değerlerden, kendi oğlunuz olsaydı ne hissederdiniz?..

Zor olan basiti bulmaktır...