Karar zamanı

İnsan bazen karşısındaki kişilerden medet bekler, korkar karar vermekten doğrumu yapıyorum yanlış mı yapııyorum diye. Kararsızdır ne ileri gider nede geriye karar verememin sıkıntısı yaşar. İster ki biri onun adına karar versin o da kurtulsun bu sorumluluktan. Verilen karar sonrasında sonuç kötü bi karar ise nasıl olsa kendisi vermemiştir bu kararı oyüzden kensisi değil dir sorumlu olan yada çünkü kendisi vermemiştir bu kararı. Sonuç olumlu ise sevinir elbette yanlış yapmamış olmanın verdiği bir mutluluk yaşar iyiki akıl danışmış ve söylenineni yapmıştır. Ancak genede kendi içinde mutsuz, huzursuzdur. Neden kendisi karar verememiştir. Elbette danışacak tır kararlar alırken kendisinden tecrübeli olan kişilere onların yaşam deneyim lerinden faydalanacaktır fikir alışverişinde bulunacaktır ancak gereken kendisinin karar vermiş olması olacaktır. Keşke kendisi karar vermiş olsaydı iyi yada kötü bahtına ne çıkarsa yaşayacaktı kendi doğrusunu yada yanlışını.

Neyazıkki o kadar cesareti yoktur işte. Başkasının kararı karşısında yaşıyodur sonucu sonra da kendi ne kızar niye diye..? Cevap verir yanlış yapmak istemedim diye yeterince dürüst değildir cevap.

Doğru cevap ise kendisinde bulunan özgüven eksikliğidir. Yani kişi kendinden memnun değil, kendisi ve çevresiyle barışık değildir. Ne yazık ki yüzleşmek istemez insan oğlu bu gerçekle. Çünkü kendisiyle barışık değildir ve hatasının arkasında duracak gücü yoktur.

Biz en iyisimi kendimiz alalım kararlarımızı korkusuzca yaşayalım sonucu yaşamazsak hep merak edeceğiz olmamış gerçekleşememiş sonucu.

-Acaba ne olurdu?

diyeceğiz ve aklımız ın bi köşesinde takılı kalacak acaba diyee.....

En kötü karar bile kararsızlık tan iyidir doğrularımızın arkasında durabildiğimiz gibi yanlışlarımıza da sahib çıkalım hatalarımızı da sevelim sahip çıkalım çünkü onlar bizim hatalarımızdır.