Kargasekmez belde ne işi var leyleklerin?

O göğe benzerdi, toprağa suya benzerdi; kavalının sözüne, sevdiği kuşların, dağların sesine.

Onunla hep konuşurduk, günler geceler boyu, hayat ve insanlardan, canlardan konuşurduk.

Canı cana ölç derdi, yani başkasına yapılacak şeyi kendine yapılacak gibi düşün ve toprak su,  kurt kuzu, çiçek sinek, ayrım yapmadan canları candan sev.

Kayalardan, otlardan konuşurduk, en çok da kuşlardan. Kuşları bir anlatışı vardı ki duyan meleklerden söz ediyor sanırdı. Düpedüz kıskanırdım. Acaba beni de onlar kadar sever mi diye sormadan edemezdim. Hele mavi şahinler, leylekler, kargalar deyince.

Kargalar! Ah, gaklamadan, adlarını telaffuz etmeden önce iki kere düşünürüm. Yok şöyle güzeller, yok böyle yararlılar, yok cevizler meşeler bir Allah’ın sayesinde bir kargaların gagasında yeşerir göverir, yok bilmem ne, diye dönüp yüzüne bakmadığımız kargaları göklere çıkardığı bir gün dayanamadım, övüp duruyorsun ama "Karga ile gezen boka konar." ve "Kılavuzu karga olanın burnu boktan kurtulmaz." derler, ya buna ne dersin dedim de anında ağzımın payını verdi.

Karga olmasaydı kardeş katili Âdemoğlunun burnu nah boktan kurtulurdu, dünya ceset kokusundan nah durulurdu.

Bir gün de artık dersimi almıştım, sözcükleri özenle seçerek sorduydum: Uzun, zahmetli yolculuklarının ardından Sarı Nene’nin damına konup cevizlerin tepesinde yuva kuran leylekler nerede şimdi?

Geçenlerde gördük ya, hiç mi sormak aklına gelmedi, Jiyan Dağı’nın güneşli, sımsıcak ama kargasekmez belinde leyleklerin ne işi var diye.

Ancak onsuz gelen baharla birlikte güneyden geri dönen hacıları yollarını, yuvalarını kaybetmiş, şaşkın vaziyette gördüğümde anladım ne demek istediğini.