Karışık

Kafam karışık,  

Ama parça parça karışık. 

Yani biraz oradan biraz buradan, biraz ondan biraz bundan… 

Karışıklığım bile karışık. 

Bazı meseleler açıklığa kavuştu aslında,  

Deli deli akan sular duruldu. 

Ama bazen de durgunluktan korkmak gerekir. 

Sessizlik, suskunluk, durgunluk… 

Bunlar sakinliği simgelermiş gibi görünürler ama bazen insanı için için yerler. 

Yerler, bitirirler hatta… 

Bitince fark edersin. 

Nasıl oluyor bitmek? 

Tanımlaması zor, bazen imkânsız… 

Bitince anlıyor insan nasıl bir şey olduğunu. 

Bazen hiçbir şey hissetmezken, bazen her şeyi aynı anda hissediyorsun. 

Hissetmek dediysem, bütün benliğinle hissetmekten bahsediyorum. 

Bütün benliğinle hiçliği hissetmek,  

Ya da her şeyi hissetmek. 

Düşünmek bazen delice,  

Unutmak bazen umarsızca,  

Ağlamak hatta avazın çıktığı kadar boşluklara karşı,  

Bağıra çağıra eşlik ettiğin şarkılarda bazen kendini bulmak, bazen de kaybetmek,  

Günlük rutinle oturup bir kahve içmek. 

Anlatabildim mi bilmiyorum. 

Ama şu var ki bitince tekrar başlamak gerekiyor,  

Yok olmamak için. 

Önce bir çizik atıyorsun mürekkepli kalemle, silinmesin diye,  

Sonra mecburen devam ettiriyorsun. 

Mecburen devam ettirmek… 

Yok aslında öyle olmak zorunda değil,  

Ama yoktan varoluşta illa ki korkar insan… 

Zanneder ki çok dikkatli davranmak gerekir; 

Her şey bambaşka olsun bu sefer,  

Aynı hatalar tekrarlanmasın diye. 

Sonunda da asıl içindeki seni bulmayı ister insan 

İçinceki seni değil. 

Sen hiç kendini ararken daha çok kayboldun mu? 

Ben oldum…