Karışmasak

/susar mı savaşların sesi

içinden çıkmadıkça insan dili?/

sende çok bende az diye diye

yer değiştirir toprakla nefes

isteksiz beşik kertmesine bulanır kan izi

renklerden, karayı seçmiştir bir kez insanoğlu

gözü/n kara/sına çalınamayan beyazla

güneş söner her iki dünyada

sancıyı dindiremeyen

e l d e n d ü ş m e sözler düşer ortaya

günü devrilen pencere bilir geceyi

kendi uğultusu başlar

içinde/ arayıp bulamadığı sesi

ve hiç unutamayacağı o gözler olur

sonbaharın kışa aralık kapısı gibi

soluk da aralıdır ölüme

lâkin insan dilinle çeker kısa sapı

dem çekmez bir daha

sedâsız sunar gözler vedâyı

bâd-ı sâbâda güneşli bir gökyüzü

beklerken

mutluluğun resminde gördüğün

hep bir renk eksikliği vardır yaşarken

/hangi mevsimi bekliyoruz sahi biz?

bulamadık bir türlü…/

yel izini göremezsin

gelip konuverir gözü kara gece

geçer gider dünya hanedanlığın

teneffüzsüz

yanan zamanlara yanmak yoktur

bedene ecel gelende

külüstür bir bisiklet de olsa hayat/ı sür

sür gitsin sürebildiğin yere kadar

güdük de olsa filizini sev

bitmeden yol, söylenmedik sözlerini söyle

kum tanelerini birleştir içinde

bastığın toprağa şükret

alaşağı nâ-mümkün

ölüm hep peşimizde…

günaha alışmasak, karışmasak Tanrı’nın işine

eminim çok daha güzel olurdu yaşamak

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir