Karşı koyabilmek hayata

Bir anı olursa hayat yıkılırsa umutlar ölmese bile öldü say...Tüketilmiş, satırlar en adisinden olur ya hani ne damla umut kalır. Ardında ne de dokunan suratlar, bakamaz olurum gayrisine süzülür şakalar, güler geçer umutlar kaybolmuş yıkmış yine dokunamamış yaralara hayat direk ezmiş. Ezilmiş o da oysa direk gibi yağmura çamura dur demek var yıkılmamak dimdik dayanaklı bir kadın olarak yaşamak var. Bu hayatta yorulmak en son şey ama bazılarımızın en başta yaptıkları şey hayır bu hayat yazılımında bir yanlışlık var.Kader de mi diye düşünmemek hiç bir zaman...

Ezilmek, hayır bu kitaplarda geçmeyen bir kelime onu kullanana acır insan her zaman ki gibi saf ve temiz yıkılmamış yorulmamış yaşlıda olsa dayanıklı bir ağaç fidanken bile eğilmemiş koymuş, kuralı ortaya... Hani derler ya otorite diye işte öyle kararlılıkla... Savunmak var bütün düşünceleri... Yürümek var rüzgara kasırgaya dalgasıyla tusunami yaratacak olan şu gönüle sus diyebilmek bağırmak cağırmak var. Güçlü her zaman, tıpkı öğretmenimin dediği gibi güçlü uçurumlara karşı koymak , rüzgarda çamurda yıkılmamak tarihi bir eser gibi yada bırakıp kenara herşeyi oturup sadece düşünmek var değerlendirip yine bunları yapmak gibi karşı koyamamksa ölüm gibi gözler önünde yıkılmak var ağlamak gibi birde ağlamamak ağlamaya yeminli olmak var benim gibi...

Birkaç hatıralık hayatta gülmek var. Hani derler ya uçurumun kenarındaysan bile sırf hayata gıcıklık olsun diye gülümse işte bunu yapmak var. Karşısına dikilip hayatın "hep ben sana uydum, bundan sonra sen bana uy"demek sonsuza dek...