Karşılıksız Sevgiler

Gözlerini sevdim senin, ayışığı büyüsünde. yalnızca değdiği yeri aydınlatan..

Çiğ damlalarıyla sevişen çiçeklerin masumiyetinde ki gözlerini..

Gözlerini sevdim senin, buğulu bir ilkbahar sabahı bakışlı.

Seni yağmur yağmur içime akıtan, bir ilişkiye taraf olamamış, ürkek ve kaçak gözlerini..

Sevmek ne güzel şeydir, karşılıksız olsa bile. Onu gördüğünde heyecandan elin, ayağın titrer. Yanlışlıkla gözü gözüne değse "tamam" dersin beni farketti.O anı gün içinde defalarca yeniden yeniden yaşar, en ufak ayrıntısını tartar biçersin. Tek istediğin bir ümit ışığını yakalamaktır kendinden yana.

Sevdiğin kişi en mükemmeldir çünkü hiçbir özelini bilmezsin.Kafanda nasıl istiyorsan öyle şekillendirirsin. Tek düş kırıklığın "bugün bana bakmadı"olur.

Onun için giyinir, süslenir;onun olduğu yerlerde dolaşırsın bir saniye karşılaşmak umuduyla.Dinlediğin her şarkı, okuduğun her şiir ona olan duygularını anlatır.

Günler geçer.. Sabırla ve ümitle vazgeçmezsin sevginden.

Nedir bu? Normal midir? Bir insan hiç karşılığı olmadığını bile bile sabırla neden sürdürür böyle bir şeyi?