Kartpostal

Bir kartpostal yollarsın, karlı bir günde eskide kalmış bir gelenek tadında... Ve hayaller kurarsın iki kişilik satırlarda, kartpostalın arkasına… Düşler yaşarsın gözlerini kapadığında hayata karşı her bir adımında ve yollar hayat bir kartpostal daha sana… 

Aşk yollar yani hayat sana... Ama kimden geldiği belli olmayan düşler yazar arkasında… Yalan söyler düşler beyne ve kandırır hayaller aklı puslu bir gecede... Beyin görür önce, kalp beğenir, beyin vazgeçer en sonrasında, kalp vazgeçemez ve çatışır kalp ile beyin bu yüzden saniyeler boğmaya başlar göz yaşlarıyla, yağmurlu bir gecede yürür ya da düş kurar gibi… Ağlar insan ama gözden gelmez yaş… Kalpten ağlar ! Kalp ağlar, gözden düşer yaş... Unutursun uzun süren kısa zamanda, ya da unutamazsın …… 

Sonra gelir aklına ya da elinin ucuna sıradan bir yerde kartpostal yani aşk. Ve tebessüm oluşur gözlerinde. Kalp güler sana, hem de kahkahalarla… Geçer saniyeler ve büyütür kalp seni, beyin seni, gözler seni… Kendi kendini büyütürsün sonunda herkesin mağlup olacağı bilinen savaşta, hayata karşı… Hayat büyütür senin nefes aldığın tecrübeler için her bir anında… Tecrübeli bakar bu sefer gözler ama farklıdır çünkü kalpten değil beyinden gelir bakışlar… 

Tecrübeler öğretir gözlere bakış açısını, hayata karşı verilen mücadelede…