Kaybetmeden...

Penceresine rengarenk, çok parlak tüyleri ve güzel gözleri olan bir kuş konmuştu. Ona biraz yiyecek bir şeyler koydu, kuş alıştı ve her gün gelmeye başladı. Onu hayranlıkla izliyor ve ona nasıl sahip olabilirim diye düşünüyordu. Aklına bir kapan kurup ve bu güzelliğe sahip olmayı koymuştu. Böylece her gün istediği zaman izleyecek ve ona çok daha iyi bakacaktı.

Nihayet bir gün kapan kurdu ve yakalayıp kefesine koydu. İlk zamanlarda, sürekli onunla ilgileniyor, ona güzel sözler söylüyordu. Kuş da güzel sesiyle eşlik ediyordu.

Günler sonra sanırım ''nasılsa o artık benim oldu, ona sahibim'' düşüncesi ona olan ilgisini azalttı. Artık eskisi kadar onunla ilgilenmez, sadece önüne yemini koyup, kafesini temizler oldu. Bir müddet sonra, tüylerinin ve gözlerinin eskisi kadar parlak olmadığını fark etti. Kuşu günden güne eriyordu ve sonunda onu kaybetti.
Onu kaybettikten sonra anladı ki; onu çok seviyormuş. Her gece yattığında onun ilk günlerdeki güzel görüntüsü gözünün önüne geliyor ve birlikte geçirdikleri güzel günleri yadediyordu. Ona yaptığı hataları, haksızlıkları çok geç de olsa kabulleniyordu ama iş işten geçmişti artık.

Siz siz olun sevdiklerinizi kafese koysanız bile, ona gösterdiğiniz özen, sevgi hiç azalmasın. Sonra çok pişman olursunuz.