Kenarı dantelli işlemeli yastık kılıfı

Dar sokaktan yokuş aşağı yürüyorum. Kararmaya başlayan günü arkamda bırakmışım. İki yanda sıra sıra bitişik evlerden süzülen ışık ve yanan sokak lambaları. Trafiğin içinde boğulmuş İstanbul telaşlı. Durmuş araçlar içinde durmayan zamana kızgın direksiyon başında bekleyenler. Yürüyorum. Kaç zamandır hiç kapısı açılmayan bakkalın önünden geçerken iki yaşlı insanın işlettiği bakkal yine kapalı. Bugün de sormuyorum yanındaki lokantaya 'neden kapalı olduğunu'. İkisinden birinin ölmüş olmasından korkuyorum. Sabahın erken saatlerinde dükkanın kepenklerini kaldıran yaşlı teyzenin yüzündeki gülümseme geliyor aklıma. Eşinin yüzündeki etbenini düşünüyorum. Her sabah yaşlı teyzenin köyündeki çalışkanlığını İstanbul'a taşımasını izlerken buluyorum kendimi. Her sabah dükkanın kepenklerini kaldıran yorgun kollarını. Geçerken gözlerinden yansıyanları, sevecen bir bakışla selamlaşmalarımızı. Kapalı kepenkleri ardımda bırakırken onları daha kaç sabah ve kaç akşam düşünmeye devam edeceğimi bilmiyorum...

Caddeyi bölen başka bir sokağa dönüyorum artık. Yolun sonundaki en son evin önüne geldiğimde balkonun içine asılmış çamaşırları görüyorum. Bembeyaz yastık kılıfları sokak lambasının aydınlığında ışıl ışıl sanki. Kenarlarına dantel eklenmiş renkli etamin işi yastıklar. Hepsi beyaz çamaşırların arasından akşama başka bir hüzün katmak için yolumun üstüne çıkıyor. İşlenmiş renkli çiçekler ve danteller : Nedenini bilmediğim bir hüzün alıyor pençesine bir anda. Bir daha bakıyorum çiçek dallarına. Çocukluğum geliyor aklıma. Annemin işlemeli dantelli yastıkları. Mis gibi kokulu anne eli değmiş çamaşırları özletiyor bana. Günü sonlayan yol hüzne aralıyor kapısını. Bellek oyunları bölüyor aklımın köşelerindekileri. Sözcükler yığılıyor önüme. Kimin olduğunu anımsamadığım 'Giderken bıraktığın yastığındaki boşluk'la ilgili dizeler geliyor aklıma. Henüz yazılmamış boşluklar sarıyor etrafımı...

Bugün 25 Aralık 2008.