Kendi kendime masallar - Benim masallarım uyku için değil, inanmak için anlatılırlar

Masallar iki türlüdür. Uyku için olanlar, inanmak için anlatılanlar. Benim masallarım; inanmak için anlatılanlardan. Benim masallarım; kurgulanan, sahte hayatların inadına anlatılan masallardan. Benim masallarım; bazen kayıp, dipsiz ormanlarda bir yoldur kendime. Bazen bir sonsuzluktur, beklenen Leyla’larda. Benim masallarım; bir nefes alıştır, kaçıştır, ulaşılmak istenen mutlu sondur inanmak istemeyen dimağlara.

Benim masallarım; hep deniz kıyısında minik bir kasabada geçer. Sokak lambalarının olmadığı, yıldızların aydınlattığı ve içinde dere şırıltısı olan bir kasabada.

O kasabanın sokaklarında pembe yanaklı çocuklar oynar. Onlar her gün sevgiyle bacaklarıma sarılırlar. Eğilir sarılırım onlara… Öperim yanaklarından, hepsi cebimdeki şekerlere saldırırlar…

Akşamları annelerinin alınlarını öperek, papatya kokulu derin uykulardaki, rüyalarına yolcu ettiği, mutlu çocuklar. Rüyalarında gülümseyen çocuklar. Anne, babaların üzerlerini örtüp, öptüğü, yarını merakla ve istekle bekleyen çocuklar.

O kasaba da herkes her sabah gülümseyerek uyanır. O kasaba da hiç şikayet etmeden, yorulmadan, geleceği düşünmeden, hırstan uzak insanlar yaşar. Her sabah uyandıklarında geleceğe uzandıklarının farkında olanlar. Orada hiç kimsenin bozamadığı bir melodi çalar.

Her gece yıldızlardan gelen ışıklar, her evde sabaha kadar usulca dolaşarak, insanlardaki yorgunluğu, kederi, hüznü, alıp uzayın boşluğuna taşırlar.

Ve beklenen her sürpriz, bütün mucizeler, her gün ve her gün tam yerinde, tam zamanında gerçekleşirler. Her sabah güneşin ışıklarıyla mutluluklar, toz tanecikleri halinde, kimseyi atlamadan, insanlara yapışıp kalırlar.