Kendi kendine kalmak…

Herkes böyle mi düşünür, inanın bilememekteyim, kendi kendimle kalmak nefes almak gibi bir gereksinimdir benim için!

Günün şartlarına göre on dakika, yarım saat… Offf… Bazen saatler, hatta günler sürsün istiyor insan!

Na-mümkün, elbette, çoğu kere!

İş yaşamı, ev yaşamı, annelik, arkadaşlık, efendime söyleyeyim komşuluk, onluk bunluk…

Yaşamda her birine açtığım yerler var, sevgiyle, özgür irademle, ama az biraz kendimle baş başa kalmak istiyorum, çok mu şey istiyorum?

Kendi kendine kalmadan insan nasıl kendini anlar?

……

Nereden nereye geldiğini tartmak istiyor insan, duygu ve düşüncelerini ayrıştırmayı, sentezlemeyi, ne bileyim kendini eleştirmeyi, kendi kendine kalmadan bunlar yapılamaz!

İnanın, hiç bilemiyorum, herkes böyle bir ihtiyaç içinde midir, tek bildiğim kendimdir, böyle anları atmacalar gibi beklemekteyim!

……

Kadınlar mutfakta pek oyalanırlar, nedeni ev içinde tek başlarına kaldıkları tek yerleridir!

Soğanları tavada pembeleştirdikçe, malzemeyi atıp çevirdikçe, bir çeşit meditasyon yaparlar, yalnızca tavaya odaklanırlar, üç dakikalık da olsa…

Kadınlar genelde bu yüzden en önemli kararlarını mutfakta alırlar!

Kendi kendilerine kaldıkları yegane alandır zira mutfakları!

……

Şahsen ben sosyallikten kendini soyutlayan bir insan değilimdir, ancak illaki kendimle baş başa kalmayı istemekteyim! Mantık ve duygu süzgecim için…Kendimi tanımam için… Oğlum da olsa yanımdaki, orada ben bir anneyim, ama yalın bir ben değilim!

……

Geçişleri vardır insanların, kalabalıklar içinde anlanamaz, mümkün değil, ille de yalnız kalmak gerekir!

……

Eşler birbirlerine bitişik yaşamasınlar derken, hah, bir de bunun içindi!

……

Nefes alanları istiyor insan, bir müsaade edin, annelikten, eşlikten, sevgilikten, evlatlıktan, çalışan bireylikten az biraz kurtulmak istiyor…

İki dakika yalnız bırakın! Beş dakika olsa daha iyi!

Hatta, mümkünse birkaç gün!...

Az biraz kendimle kalmak istiyorum!

Çok mu fazla şey istiyorum?

Gülgün Karaoğlu

Nisan,17/09