Kendime mi isyan ediyorum ne yapıyorum ben ya...

İçimden sızlanmak geliyor bugün. Her şeyi dert etmek kendimi kahretmek… Sonra kendime acıyıp gözümün ucuna kadar gelen sımsıcak yaşları kimseye çaktırmadan siliyorum. Aslında birkaç gündür bu böyle. Yo yoo. Aslında ben kendimi bildim bileli mutluluğu bile hüzne çevirmeyi bildim. Ben nasıl bir insanım Allah’ım. Bıktım bu dramatik ruhumdan. Her gün kendimle didişmekten... Lanet olsun hatalarıma… Tek günahkâr benim sanki dünyanın yükünü sırtlanmışım. Kendime sıfatlar etiketleyip duruyorum. Melankolik, dram kraliçesi, ağlak surat, sulu göz, psikolojisi diplerde şaşkın, hain, vs… Offff. Ben böyle hayatın!!! Ne zaman ki sevinip mutlu olacak olsam yeni bi dert ediniyorum. Kendimde bişey bulamazsam çevreme saldırıyorum. Bırak insanlar sokaklara tükürsün, bırak hayvanlar eziyet görsün, bırak insanlar acıma duygularını sonsuzluğa yollasın, bırak bırak bırak. Tümevarımlarımdan bıktım. Uyumak uyutulmak istiyorum... Bir kaç gün uyuyup bu kâbustan uyanmak. Ya da ne biliyim yaşlanmak artık belki. Yaşlanıp eğer ki öyle olacaksa huzura ulaşmak. Ben kötü bir insanmıyım ki diye sorgulamaktan kurtulmak istiyorum. Bir gün mutlu oluyor gibiysem hak etmiyorsun demekten. Ne pis bişeymiş bu kadar düşünmek. Allah’ım bi çeki düzen ver şu kuluna yalvarırım. “KUL KURAR KADER GÜLERMİŞ” bana sık sık dinlediğim şu sözleri kabullendir lütfen, lütfen…