Kendime şefkat duyasım geldi

Yaşam öykülerine bayılıyorum şu sıralar. Tabii, sonu mutlu bitenlere. İhtiyacım olan bu çünkü. Mümkün olduğunca süreçteki olumsuzluklara takılmadan sonuca odaklanıyorum. Abi, başarmış mı? Tamam o zaman. Benim o umuda ihtiyacım var. Hadi bakalım, ha gayret o zaman, deyip asılıyorum işe.

Dönem dönem şu haksızlığı yapıyorum kendime; kendimi çok beceriksiz, değersiz, yetersiz hissediyorum. Bana kendimi böyle hissettiren de; tabii ki kıyaslamalar, yargılamalar.

İşte böyle anlarda, kendime öyle şefkat duyasım geliyor ki… Sormayın gitsin.

Üç yaşındaki o çaresiz, korku dolu Özlen’ i görüveriyorum zihin ekranımda. Neden mi üç yaş? Çünkü benim küçüğüm erkek kardeşimle aramızda üç buçuk yaş var. Bütün gözler, o gelecek olan bebekte.

O gün bugündür sürecek olan kıskançlığın tohumu o günlerde atılmış bence. Ödipal dönemi saymazsak.

Off, yine girdim psikolojik ayrıntılara. En iyisi ben gündemimden çok basit bir örnekle içimi dökeyim size.

Hiçbir zaman el işlerinde annem kadar usta olamadım, olamayacağım da, bu kesin. Hatta bir adım ötesi olmam da gerekmiyor. Önce bu gerçeği kabulleniyorum şu an.

Sonra geliyorum yeğenime örmeye başladığım pançoya. Söke söke bir hal oluyorum. Beceriksizliğimi; yeğenimin aksi oluşundan tutun da, üzerine gelen kişinin elinin ağırlığına varıncaya kadar bir sürü yanlış inançla örtbas etmeye çalışabilirim. Fakat az çok farkındalıklarımla bunu da yapamıyorum.

Güya, annemden yardım istiyorum ( hâlbuki beni kurtarmasını bekliyorum); o da çok yaşlandığı için, bıktığı için gibi gibi bir sürü nedenle yan çizdiğinde…

Başlıyorum yine kıyaslamalara, yargılamalara. Aman o ne biçim yorgunluk! Zihnimde sanki bir arı kovanı var. Yorgun düşürüyor beni. Ben de bırakıyorum işi. Tabii sadece elimden. Zihnimde süreç devam ediyor.

Hala devam ediyor.