Kendimle Konuşmalar-IV

Ne kadar da çok unutmuşum seni, sana dair her şeyi. Ve unuttum sandıkça ne kadar da çok hatırlıyorum aslında farkında bile olmadan...

Kesik kesik atıyor şimdi içimde zaman. Geçmiş içimin duvarlarında kesik kesik kanıyor yine.

Kara kaplı defterden kopup da gelen bir sayfa düşüveriyor önüme. Uzun zaman olmuştu oysa ki senden haber almayalı. Yok saymanın, sayılmanın üzerinden uzun zaman geçmişti. Unutmuştum çoktan. Unutulup kalmıştım bir kenarda. En azından öyle sanmıştım.

Oysa bak; tek bir söz bile yetiverdi kilitli kapıları açmaya. Tek bir cümle yerle bir etti bellekte saklı duranları. Adın, sadece adın bile silip attı sensiz yaşanmış sayılan, öyle kabullenilen tüm zamanları...

Duraksamak. Cesaretsizlik. Korku. Belki hepsi, belki de hiçbiri...

Can acımasından değil. Can acıtmasından hiç değil. Söylenemeyenler dikenli bir tel aramızda bunca zamandır. Aşıp da geçmek mümkün mü? Geçip de yeniden başlamak...

Peki ya takılıp kalmak, ve daha çok kesilmek. Geçmişten çıkıyorum derken daha çok, daha da içine gömülmek. İşte en çok da bu korkutuyor ya beni...

Ne zaman bitecek bu medcezirler, ne zaman sona erecek bu yangın hali...Zaman geçip gidiyor da her seferinde bir çizik daha atıp üzerine, peki ya ben ne zaman geçip gideceğim zamandan, işte bunu bilmiyorum...

Ah baba...

Babam...

Sakladığım kadar saklandığım adam...

Unutmanın en yalancı hali

Hiç tamamlanmayan yanım

Söylenmemiş söz

Kayıp zaman

Düş eksiği...

Sorma sakın bana nerelerdesin diye. Zorlama beni. Görüyorsun ya geçmişten geldim az önce. Gözlerim yol yorgunu. Yüreğim kırık. Şimdi’de mola vakti...