Kendini bilme-den küstahlık

“Kendini bilen” tek varlık olan insan, mükemmelliğin peşinde koştu ilk günden bu yana. Buna neden olan, kusurluluğunun farkında olmasıydı. Mükemmele ulaşma arzusunu öylesine abarttı ki, aklının tuzağına düşüp kendini tüm varoluşun merkezine yerleştirdi.

Her şeyin kendi hizmetinde olduğuna inanan anlayış, tüm hayal dünyasını ve gerçeklik ötesindeki arayışını da buna göre şekillendirdi. Oysa kusurluluğunun ve acizliğinin en somut göstergesi olan cennet tasviri artık bu anlayıştan vazgeçmesi gerektiğini yüzüne haykırıyordu ama, onun karşılığı “cehenneme git” oldu. Küstahlıkta o kadar ileri gitti ki, kusurluluğunun vebali mükemmelliğin zirvesi Tanrı’ya nakşedilirken, bir kaçış limanı olarak sığınılan iblis, sinsiliğinin maskesi oldu. “Kendini bilen” oldu; “her şeyi bilen”...

Yunus’a, “Kim o?” diye sorulduğunda, o “Hiç kimse!” diyene kadar açılmamıştı yüzüne kapı. Tevazunun ve kendini bilmenin yoluna düşmüş insanın dersi, varlıkla yokluk arasındaki seçimlerden oluşur. Her ne kadar mükemmelliğe giden yolda örüldüyse de ilmek ilmek medeniyet, bu yolda varılacak yer; varlık değil hiçlik olacaktır elbet. Yunus’un kıssasından ibretle, “hiç kimse” diyene kadar bekleyecek herkes gerçekliğin sahanlığında, aynadaki aksini görene dek.