Kendini büyük gören küçük insanların davranışları

Kimi insanlar, dünyada kendilerinden başka akıllı, bilgili, güçlü insan olmadığı savına kapılırlar. Aslında bunlar, göründükleri denli güçlü değillerdir Bu tipler, zayıfları ezer: güçlüler karşısında boyun eğerler. Tarihteki diktatörler de başkalarını ezerek, yok ederek güçlü olduklarını göstermek istemişlerdir. Diktatörler, en çok kendilerini severler. Gösterişi severler. Bencildirler. Doyumsuzdurlar. Tutarsızdırlar; bir söyledikleri, diğerini tutmaz; çünkü kişilikleri gelişmemiştir. Kendi evlerinin dağınıklığını, perişanlığını görmez; komşularını eleştirirler. Her konuda kendilerini yetkin görürler. Sanırlar ki bulunmaz Bursa kumaşıdırlar. Güçlerini halklarından aldıklarını söylerler; ama halkı ezerler. Bunların gücü bulundukları makamdan kaynaklanır. Bunlar, beklemedikleri, ummadıkları, rüyalarında bile göremeyecekleri bir makam geldiklerinde dünyayı kendileri yarattı, sanırlar. Makamlarına yapışmışlardır. Altlarından koltuğu çekerseniz düşerler; ne denli güçsüz olduklarını görürsünüz.

Bunlar, büyük makamlara gelen küçük insanlardır, makamda kendilerini büyük görürler. Büyük olan kendilerinin olmadıklarının farkında değildirler. Büyük olan oturdukları-daha doğrusu yapıştıkları-koltuktur. Koltuktan düşünce zavallılaşırlar; çünkü bu insanlar, güçlerini koltuktan alırlar. Diğer yandan, güçlünün karşısında ezilir, güçsüzü ezerler. Ezildikleri oranda başkalarını ezerek rahatlarlar; çünkü kişilikleri gelişmemiştir. Birey değillerdir. Ne var ki eğitim sistemleri de birey değil, ümmet yetiştirmek için planlanır. Ümmet toplumu, dogmatik düşüncenin tutsağıdır. Araştırmaz, irdelemez. Teokratik yapıda yetişen bu insanlara, teokratik yapı, araştırma, inceleme fırsatı da vermez. Bu toplumlarda, lider görünümündekinin söylediği yasadır. Bu nedenle de bu toplumlar, bilimsel veri üretemez, gelişmiş ülkeler arasında yerini alamaz.