Keşke sussaydın...

Beni yıkan konuşman oldu. O garip sözlerin… Kimden alındığı belli olmayan, sana hiç yakışmayan, sende hiç de “sen” gibi durmayan; o ağır, yakan, acıtan sözlerin oldu… Keşke sussaydın… 

Hiç sapmasaydın o yapaylık deltasına keşke... Orda ruhlarını çoktan geride bırakmış etler vardır çünkü… Orda söylenen bilir ki; söyleyen çok evvel terk etmiştir o iki kişilik şarkıyı zaten ve plakta çalan eksik bir ezgidir artık… Orda, söylenen acısına bir de acınıyor olmanın kattığı zavallılığı ekler; söyleyen az sonra etiyle de terk edeceği faniye acımaktadır çünkü… O yüzden uzatmaktadır sözlerini, güya süslemeye çalışmaktadır… Oysa bilmez ki ölümün anisi makbuldür her fani için… 

Rüzgar kar taşırken avuçlarında o hüzünlü son ana; söylenen, bir zavallı gibi hissederken kendini; söyleyen, geç kaldığı randevusu için; içi içine sığmadan; “Şu an bir evvel bitsin de kalkıp gideyim” diye düşünmekte olandır perdenin arkasından… 

Suçluluk duymana gerek yoktu… Zaten tanımamışsın sen hiç beni… Tanımış olsaydın; gelişinin olduğu kadar gidişinin de sürpriz olmadığını; benim ruhumu senden evvel başkasına teslim ettiğimi, O’nun akışına boyun eğdiğimi bilirdin… Keşke sussaydın… Bu kadar küçülmeseydin gözümde… O koca insan, toza dönüşmeseydi bir nefeste…. 

Keşke en azından anılarımın en başköşesinde saklanmana müsaade etseydin, hiç konuşmasaydın, çekip gitseydin sadece ve belki en çok “Gitmek istiyorum, hepsi bu kadar…” deseydin mertçe…