Kimse kimsenin çocuğuna anne ya da baba olamaz; insan gibi davransın yeter

Dul kadın ya da erkekle evlendiğimiz zaman onların çocuklarına da onların çocuklarına da sahip çıkacakmışız. Kiralık baba ya da kiralık anne miyiz biz! Hadi tamam sahip çıkalım, sokağa atacak değiliz de annelik babalık yapmak da noluyor, bu zaten mümkün değil ki, gerçek annesi babası olmadığınız birine anne babalık yapamazsınız.

Tutuyorlar Türk Sinemasında Neşeli Günler adlı filmi örnek veriyorlar. O bir film ya, hem öyle bir aile yok ki, 4 çocuk bende, 5 çocuk sende, çocuk yuvası açar gibi.

Karşılıklı fedakârlık sağlam bir temel değil, mutlaka çöker; çünkü ya fedakârlık yapan fedakârlıktan vazgeçer ya da yaptığı fedakârlık yetmez, ayrıca yaptığın fedakârlığın altında kalmak da var. İnsan insana dayanarak yaşayamaz, boş şey bunlar!

Napalım Korkut, evlenmeyelim mi? Çocukları düşünerek evlenmeyin bence, olursa kendiniz için.”Ama Kerim Bey, bazı güzel örnekler var” Bakın “Ama bazı” diyorsunuz, hayat güvence ister, böyle bazıyla mazıyla olmaz.

Evlenecek olan çocuklarının durumunu ayrı tutacak. “Çocuğu olan evlenmesin” diyorsunuz yani. Kesinlikle hayır, aksine ben yeni doğmuş bebeği olan bile evlenebilir diyorum, hatta hamileyken bile. “Daha eşinin toprağı kurumadı” falan boş laf bunlar, yarın güneş doğar kurur!

Evleneceği kimse çocuklarına baba/anne değil kendisine karı/koca olacak. Derdi çocuklarıysa bakıcı tutsun. İnsanlar bana kızıyorlar. Toplumun değerlerini hiçe sayıyorsun diyorlar. Benim hayat anlayışıma göre her şey bir şey için. Çocuklarıma baksın diye evlenmek kadar saçma bir şey olamaz.

Ya bakılır, yedirme içirme değil babalık/annelik et diyorsun. Ben senin çocuğuna baba olabilir miyim, anne olabilir miyim? Babası annesi gibi olabilir miyim?