Kimseye güvenme ama herkese de güven

İşte benim kırk senede ulaşılabildiğim doğru budur. Kimse senin istediğin zaman ve yerde istediğin şekilde bulunamıyor.

Çok acı bir gerçek!

Ama tatlı bir gerçek de var ki, hiç beklemediğin zamanlarda da çevrende beklemediğin insanlar, senin için umulmaz şeyler yapabiliyor.

Bu da hayat işte! Yin Yang! Hayır ve şer iç içe… İyiliğe kodlarsan kendini iyilik görürsün!

Tamam çok pembe gözlükler olursa taktığın ayağın sürekli tökezler, hep şaşa kalırsın, ama bilirsen ki, yalanlar da, çirkinlikler de hasetlerde bu dünyanın gerçekleri… Onlar da güzellikler kadar dolu etrafta… Onları görmek diğerlerinin yok olduğu anlamına gelmiyor. Diğerlerinin varlığı tüm kötülükleri yok etmediği gibi… Her şey bizim için…

Bazen isyan ediyorum. Sonra hemen utanıyorum. Elimde olanlar, çevremdeki insanlar, aslında o kadar güzeller ki…

Sevmek kadar güzeli yok, bir de sevilebiliyorsan… Evet sevgi öğretilebilir. Sevgi öğrenilebilinir. Hayat bir yolculuk. Bir yerlere gidiyoruz, ama son durak aslında önemli değil. Hiçbirimiz son durağımızı bilmeden yoldayız.

Tüm yazar ve şairlere şapka çıkarıyorum. Haklısınız en basit gerçek bu, “yolculuğun tadını çıkarmak” gerek! Bu kadar basit bir gerçeği neden unutup, unutup duruyoruz. Günlük hayat o kadar mı kör edici!

Güneşi göremiyorsak bu güneşin olmadığı anlamına gelmiyor. Sadece hava bulutlu demek! Ya da sadece gece… Beklersek güneş gene doğacak! Bunu değiştiremez hiç kimse! Ama bu bekleme edilgen bir bekleme olmamalı! Beklerken elimizden gelenin en iyisini yapmalıyız. O an için bu her neyse! Güneş doğunca, bizi tekrar aydınlatınca, bütün ihtişamımızla parlayabilmek için…

Taa ki bir dahaki geceye kadar!

Yazarken kendime anlatabildim. Şimdi biraz daha öğrendim. Öğrenebilmem çok yavaş oluyor. Bu basit gerçekleri öğrenirken benim kadar zorlanan var mıdır ki?