Kırmızı, kırlangıç, pas ve şarap izi

Kırmızı

Kırlangıçlar uçuşuyor gözlerinin içinde

Bir gözlerin ışıldıyor bir de dudağındaki kırılgan kelimler

Kirpiklerinin arasında kısık sokak lambalarım

Yürüyorum üzüm suyu akan ellerinde

Pekmez vakti midir sevdiğim

Yoksa şarap mahzeninde bekleyen mi sendin

Bunca yıl bekleyen mi bendim…

Adımların iz bırakıyor bir şubat ayı toprağa

Beyazlar yok bundan mıdır her yer kırmızı

Sonbahar kışa kış bahara bahar yaza karışıyor ardından

Senden midir her yer kırmızı

Gök kırmızı ağaçlar kuşlar yağan yağmurlar kırmızı

Ben kırmızı, yeni bir aşkın rengi midir yoksa

Bir önceki tozlu bir griye dönüşmüştü maviyken

Sen neye dönüşürsün kırmızı…

Koşturma koşturma beni ardından koşturma

Dokunma dokunma bana öylece kal dokunma

Sen dokununca içim bile kırmızı olacak biliyorum

Sarsılacak düşecek yüreğim ayaklarına

Biliyorum biliyorum

Artık dönüşü yok biliyorum

Her şey oldu bile

Anladım her şey aynısı gibi işliyor

Zaman aynı geçiyor gün aynı güne benziyor

Benzemesin istiyorum benzemesin

Bak işte ağustos geçti bile

Ayaklarımın dibinde karıncaların son telaşı

Yine aynı kapının önü ve seni bekliyorum

Kışa geçmeyelim sevdiğim kışa geçmeyelim

Vakit aynı vakit kalsın sıcaklık aynı sıcaklık

Yosun kokuları hep aynı essin teninde

Ay aynı kalsın güneşse kırmızı…

Eflatun zambaklara dokun şarap kokan ellerinle

Bir kitap kapağındasın kırmızı zambaklar elinde

Ben nerdeyim…

Rüzgâr uğultusuyla esiyorsun yüreğimin kulağına

Kırmızı çöl toprağını getirdim bedenindeyim

Artık ben senim…

Eyvah… eyvah kabul etmek istemiyorum seni eyvah…

Akşam oluyor sevdiğim çaresizce

Güneş batıyor denizin dibine

Gök kırmızısı puslu bir turuncuya dönüşüyor

Sular öyle, geri çekiliyor yaz

Artık uzun kış geceleri başlıyor

Hep aynı geceler hep aynı geceler…

Tipiye tutuldu gözlerim yastığımın yolunda

Silinir mi yüreğimdeki pasa dönüşen bu kırmızı…

Silinir mi ciğerimdeki üzüm kokun…

Silinir mi dudağımdaki bu şarap…

A.Demet BAKIR - 2002 -