Kırmızıdan maviye 1 Mayıs

1977 yılında kan gölüne dönen Taksim yıllar geçse de unutulmadı. Unutmak veya unutturmak da mümkün değil. O acı tablo hala hafızalarda yerini koruyor. 

Neden bu olaylar çıktı diye sormak yerine neden çıkarıldı veya çıkarttırıldı demek daha doğru. Devletin güvenlik kordonu altında nasıl oldu da kan döküldü? 

Taksim' e gelen işçi-emekçi insanların tek hedefi kendilerini ifade etmekti. Öte maksatları yoktu. İyi giden olaylar birdenbire faciaya dönüştü. Kırka yakın insan öldürüldü. Ne yazıkki o gün suçlanan yine işçi-emekçi oldu. Devlet dahi işçi sınıfını sevemedi. İşçi sınıfını sevmeyen sistemin ürettiği kominizm hurafesi üst sınıfın kalkanı oldu. 

Bugün komünizmin adı bile yokken bu kalkan görevini devlet üstlenir oldu. Hakim güçler işçinin taleplerini görmemek için kulandığı yöntemler de değişti. 

Asgari ücret, emeklilik yaşı, emekli maaşı, hakça bölüşülemeyen gelir, işten atılmalar... Hepimizin bildiği ana sorunlar olarak iyileştirilmiş değil. Sonuçlanamayan toplu sözleşmeler, her defasında kırpılan sosyal haklar, dibe itilen insanların adı hep işçi sınıfı oldu. 

Tekel işçilerine her türlü kötü muameleyi beraber yaşadık. Bu son örnek devletin işçiye nerden baktığının en iyi örneği oldu. 

Şu bir gerçek ki, işçi sınıfı geçmiş yıllarda olduğu gibi militan görünümlü tipten vazgeçti. İşçi sınıfı olgunlaştı.Kendi kültürünü yarattı.Bölük pörçüklükten kendini kurtardı. İşçi sınıfı kültürünün oluşması yıllardır verilen mücadelenin sonucu olarak bugünkü şeklini aldı. 

Bugünlerde sorulan soru: Ne oldu da Taksim' e bu denli serbestlik çıktı? Hükümet mi değişti? Bakan, vali mi değişti? Rejim mi değişti? 

Verilecek cevap basit. İşçiler bu kazanımı kolay kazanmadılar. Doğru bildikleri, hedefe ulaştırdı. 

Gönlümüzün arzusu Taksim Meydanı işçi sınıfının kendini ifade edebildiği bir alan olmaktan ziyade sınıf kültürünün bayrağı olsun.