Kişisel gelişim: Şunu yap, bunu yapma...

Siz ne kadar iyi olursanız olun. Siz iyi oldukça çevrenizde ki  kötü, önyargılı insanlar sizi kullanmak isterler; hatta fena halde kullanmak isterler.

 

Önce bunu pek anlayamazsınız.. Eşimdir, dostumdur, “hadi bu kerelik de istediğini yapayım..” dersiniz ama karşıdakinin istekleri hiç bitmez. “şunu da yap, bunu da yap..” Veya yapılması gereken iyi, yararlı bir şeyden sizi caydırmaya çalışırlar.

 

İyi bir işe başlamanız gerektiği anda caydırmak isterler, gizlice engellemek isterler..

 

Bir süre sonra artık aklınızda bir takım kuşkular belirir, böyle insanların dost mu, düşman mı olduğunu anlayamaz hale gelirsiniz. Çünkü biraz dikkatli baktığınızda ve düşündüğünüzde, karşıdakinin sizi hep düşmanın üzerine sürdüğünü ve kendisinin geride kalıp, kıs kıs gülümsediğini görürsünüz.

 

Ve belki bir yerde (eğer akıllıysanız..) “Bu adam beni kullanmak istiyor; bilgimden, becerilerimden yararlanmak istiyor ve kendisinin beceremediği durumlarda beni öne sürüyor,”dersiniz. Evet, o noktadan sonra asıl ders başlamıştır. Karşıdaki insan gerçekten dost mudur, yoksa düşman mı? Bazen anlamak zor olabilir. Veya iyi niyetimizden (veya aptallığımızdan) anlamak istemeyiz. Çünkü karşımızdakini dost zannederiz, veya bu kanı uzunca bir süre sürer gider ve biz hala “bir dostu kaybetmek istemem, o iyi bir insan,” kurgularıyla kendi kendimizle avunmak isteriz. Ama karşıdakinin istekleri hiç bitmez ve bir yerden sonra da sizin için çok tehlikeli olur.

 

Bazen bu isteklerini sizi ikna ederek, türlü laflar dökerek, sizi kandırarak yapmak veya yaptırmak isterler; bazen de tehdit ederler; hatta korkuturlar bile.. Bazen alay ederler, “Sen bunu beceremezsin,” derler. Amaçları sizi şu veya bu şekilde cepheye sürmektir.

 

Zaten siz ona inandıktan sonra işleri, sizi uzaktan seyredip, nasıl yenildiğinizi, mahvolduğunuz görmektir. Bundan zevklenirler; sizi kullandıklarından dolayı kendi kendilerini kutlarlar. Sizin enayiliğinizi ise herkese duyurmak için can atarlar.

 

Cemil Meriç’in bir sözü var. Burada onu hatırlatmak isterim. “İnsanlar sevilmek için yaratıldılar, eşyalar ise kullanılmak için.  Dünyadaki kaosun nedeni ise eşyaların sevilmeleri ve insanların kullanılmalarıdır..”

 

İnsan insanı fena halde kullanır. Kendisi riskli gördüğü işlerde arkadaşını ileri iter “Sen akıllısın, beceriklisin, hadi sen yap..” der. Sonra kenara çekilir, karşıdakinin başarısızlığını görmekten, seyretmekten zevk alır.

 

Evet, bazıları durmadan bizi itelerler:  “Şunu yapsana, bunu yapsana..” Durmadan bizi düşmanın üzerine sürerler. Kendileri bu sırada seyrederler ve kıs kıs gülerler.

 

Sizi düşman üzerine gitmeye davet ederler. “Yoksa korkuyor musun?”derler. Sizi öne iterler..

Kendileri arkada kalır ve sizi seyrederler ve sizin enayiliğinize gülerler.

 

Son zamanlarda kimin kimi kullandığın iyi gördük. Galiba insanlar geniş ölçüde birbirlerini kullanıyorlar. Ve hala bu kullanma ve kullanılma işi sürüp gidiyor. E ne demişler…

 

“Beni düşmanımın kötülüğü değil, dostumun sinsiliği korkutur..” (Erdek.26.Temmuz.2016)