Kızılderili şefler yok artık!

Günler eriyor birer birer. Hangisi güzeldi, hangisi kötüydü sayamadan.

Canlar eksiliyor birer ikişer. Her eksilen bizi de eksiltiyor. Kimi eksildiğinin farkında bile değil, yaşam aynen sürüyor sanıyor.

İnsanlık eriyor, belki de tarihinde olmadığı  kadar. Kıvranıyor kimileri bu gidişe bir dur diyebilmek umuduyla. Var gücüyle uğraşıyor bu mücadelede bir arpa boyu yol almak için.

**

Yeni doğanlara, doğacak olanlara onurlu bir miras bırakmayı düşünen Kızılderili şefleri yok artık. Kutsal değil nehirler, ulu değil ormanlar, engin değil ovalar. Para her şey, her şey para.

Çocuklar daha uzun süre masum kalırdı eskiden. Daha geç yitirirdi masumiyetini, daha geç ortak olurdu suçlara. Büyümeleri bu kadar korkulası bir şey değildi.

İnsandık önce. Diğer özellikler sonra gelirdi. Din, dil, ırk ilgilendirmezdi bizi. Komşuyduk, arkadaştık, aynı sırada ders dinler, aynı sofrada yemek yer, aynı topun peşinden koşardık.

**

Kimse suçlu değil. Yaşananlarda kimsenin sorumluluğu yok. Herkes masum.

Günler eriyor birer birer. Tükeniyor ömürler. Labirentteki bir deney hayvanı gibi sanki, bilinçsizce vuruyoruz duvardan duvara.

Sonuç : Beyinler hasarlı.