Kızlarımız, kadınlarımız, analarımız...

Bir sarmaşık sığlığında sarılıp kucaklarız,
Ta ki; bir yuva kurup gidene dek kızlarımız.
Sonra, bir özlemle sayıklar dudaklarımız,
Telefon çalmalarında çınlar kulaklarımız.

Kimimiz için artık kadınlarımız;
Acı ve tatlı bir ömrü paylaştığımız.
Kimimiz için de analarımız;
Kokularından nefes aldığımız.

Önce kızlarımız, sonra kadınlarımız;
Kucaklayıp da okşadıklarımız.
Son hesapta da analarımız;
Yok günlerinde aramadıklarımız.

Analarımızdı; oysa kucaklandığımız,
Analarımızdı; okşanırken saçlarımız,
Analarımızdı; babalarımıza kadınlarımız,
Dedelerimizden bir kuşak kızlarımız.

Kızlarımız, kadınlarımız, analarımız;
Her kuşak vazgeçemediğimiz sultanlarımız!

BENOKYANUS YÜCEL TERKANLIOĞLU