Kök

“-Salyangozlarda düş görür...
-Böceklerde öyle...”

Hayatınız boyunca köşe bucak kaçtığınız şeyin aslında kendiniz olduğunu keşfettiğinizde ne yaparsınız? Nasıl devam edersiniz kaçmaya... Ya da inatla soluk almaya. Farketmiyor gibi gözükmeye. nasıl?

Ne yapar edersiniz bütün günler ve geceler boyu kendinize katlanmak için.. Gözlemlersiniz.Diğerleri nasıl başediyor bununla, bakarsiniz. Onlardan örnekler toplarsiniz. Bir böcekbilimci gibi bütün küçük parçaları biraraya getirir saçınıza başınıza sürer, arada sırada beton duvarlara sinirli yumruklar atarsınız.Ellerinizi parçalayana kadar dezenfekte edersiniz. Durmadan birşeyleri temizlemeye çalışırsınız.Evinizi, arabanızı, bedeninizi, oturduğunuz yerdeki masaları, sandalyeleri, karla kapanan evinizin önünü.

Peki ya kendiniz? İçinizde baş köşeye kurulmuş oturan o yabani hayvanı. Onu nasıl temizlersiniz? Başka bir yere, zamana ya da mekana ait olduğunuzu hissettiğiniz olmadı mı hiç? Bir an olsun gözleriniz düşüp, bir duvara yaslandığınız, bir iskemleye çöküp derin bir iç çekişiniz olmadı mı hiç? Hiç söylemedinizmi kendinize aslında herşeyin sizinle varolduğunu. Herşeyin sizinle beraber yiteceğini. Varlığınızla varolan bir dünyada olduğunuzu. Sizin varlığınız olmadan ayakta duramayacak bir dunyada..

Niçin kendinizi bu kadar muazzam ve bu kadar önemsiz bulduğunuzu hiç düşünmediniz mi?

İçi doldurulmuş ölü hayvanlarız koca bir salonun duvarlarını susleyen. Gözlerimizin yerine kırılmaz camlar döşenmiş. Ama inatla düş görmeye koşuyoruz. Avuçlarımız terliyor, sırtımız ürpererek uyanıyoruz sabaha.
Ve hep aynı düşü görerek doğruluyoruz...

Keşke birde ellerimiz olsaydı!