Kokuyorum, bak buradayım!

Bağırıyorlardı. Küçük dilleri, büyük dillerinin önüne geçmiş, kızarmış, kocaman olmuşlardı. Ben ise söylediklerini önemsemiyor, sadece ağızlarının açılıp kapandığını görüyordum. Bağırış yarışıydı bu. Bir diğeri başka diğerinin bağırtısını bastırmaya çalışıyordu.

Saçları sırılsıklam olmuş, elinin tersiyle terlerini siliyordu. Az önce yanından geçtiğimde, ondan aldığım rahatsız edici koku, onun ne kadar terli olduğunun kanıtı olmuş, terin ne kadar zamandır üstünde beklediğini tahmin etmemi sağlamıştı.

“Koku, birey olduğunu kanıtladı bana, bak sen oradaymışsın işte.” diye düşündüm. Ama bunu ben böyle anlamak zorunda mıydım?

O zaman bakmıştım ona. Omuzlarına düşen saçlarındaki beyaz demetlere dikkat ettim, diğerlerinden daha koca gözlerine, kalın beyaz bıyıklarına. Sonrasında yüzündeki daha bir çok ayrıntıya, kıvrımlara dikkat ettim. Yanına yaklaştım.

“İki kilo domates verir misin?” dedim. Parayı uzattım.

Domatesleri teslim aldıktan sonra ileriye doğru ilerledim. Pazar yolu sağa doğru kıvrılırken, kalabalık arasına korkusuzca daldım. Çarpışmayı engellemek için bedenimi sağa döndürdüm aynı anda sol adımını attım. Amacım ilerideki dükkana kendimi atmaktı.

Biraz ilerledikten sonra, tırmalayıcı güzel bir parfüm kokusu ulaştı burnuma. Sağa geriye doğru döndüm. İki kişi “yaprak” alıyordu. Onlar, sayısız insan içinde aniden belirginleşenlerdi. Genelin içinde, detaylanmış, birden orada olmuşlardı.

Aklıma, filmi de çekilen, “Koku”(1) romanı geldi. Romanlardan uyarlanan filmleri izlemeyi tercih etmemişimdir. Anlatılanları, kitaptaki detaylarla anımsamak isterim. Kokuyu okuyalı ise çok uzun yıllar olmuştu. O anda romanı yeniden okumaya karar verdim.

Kokulara karşı hassasım. Sahipleri toplumdaki bireylerdir. Topluluğun içinden ayırt edersiniz kendilerini ister istemez. Dikkatinizi çekerler.

(1) Koku : Patrick Suskind, Can Yayınları
(2) Görsel: "Koku, Bir Katilin Hikayesi (2006)" filmi