Koloni - Grange

Kasdan seni tanıdığıma sevindim. Kamerun beklesin. Volokine, sana gelince....

Çok çocuk vardı sayfalarca...Seslerini duydum ama göremedim onları. Nasıl da saklanıyorlardı sayfalarda?! Kasdan halden anlıyordu. Volokine, sende bir hal var, çözeceğim.

Hanginiz bakıyorsunuz bana öyle? Korkuyorum gece.

Çocuklar olmasın; tak...tak...tak...Gelenler....Ölenler....Katil kim? Kimi dinlemeliyim? Kasdan var elimde, Volokine. Yavaş gidiyorum. Sona doğru hızlanacağımı biliyorum. Ya yalnız kalırsam? Onları yenebilir miyim?

Onlar kim? Çocuklar ve çocukların yeni sahipleri. Çocuklar masumlardır, doğrudur, saflardır, haklısınız; fakat aynı zamanda da zalimlerdir, hele o eller devrede olursa...

Bir çığlıkla düşmek...

Kapat kitabı! Uyumadan önce dök korkularını bize. Ölmelerini istemedim. Öldüler. Öldürenleri tanımak istemedim. Tanıdım. Pişman mıyım? Hayır. Yaşananları doğal mı karşıladım? Yok. Netice? Daha sert bitebilirdi, yumuşadı.

O noktaya gelene kadar çok yorulmuşlardı. Ben de yorgunum. Kitap yanımda. Bana dik dik bakıyor. Diklenmeye gelmez. En iyisi fazla uzatmadan yatıp uyumak. Biliyorum, onlar beni uykumda da rahat bırakmayacaklar. Çocuklar, o çocuklardan korkuyorum, o seslerden.

Ben dışarıda bekledim. O ikisi içeriye girip...

Ne kadar kolay, zordu seni okumak Koloni; iyi geceler, görüşmemek üzere...

1. Not: Öyle sayfalar vardı ki, resmen elim kolum bağlı, bekledim kurtarılmayı.

2. Not:

Grange,

gerçek

rüyada,

aslı sen biliyorsun,

nefesi,

gardını alıp...

eyvah!

Ş.Y.