Konuk sincap

Bugün bir konuğum var; komşum sincap. Sık sık gelemese de sağolsun bugün zaman ayırıp gelmiş. Çok mutlu oldum bu kadar koşturmasının içinde beni unutmadığ için. Eh ne de olsa hatırlanmak güzeldir. Hemen ikramladım minik konuğumu; pek sever çerezi. Hep acelesi vardır, uzun kalamaz. Hak veriyorum, ne de olsa çok aktif. Örnek alınası. Bazen biz insanların tembelliği, hiç bir şey yapmama isteği ağır basar zaman zaman; pazartesi sendromumuz, küçük keyiflerden kaçmamız, negatif gözlüklerden bakmamız.... Ancak bütün bunların içinde gözden kaçan önemli bir ayrıntı var ki... komşularımız; yaşlı komşularımız.... Konuğumun bana gelişi bir anımı hatırlattı. Yıllar önce, en yoğun çalıştığım bir dönemde alt komşum Kerime Teyze'yle karşılaşmıştım. Bana sitemle karışık hatrımı sormuştu. Bütün işimi gücümü bırakıp yarım saatliğine de olsa  inmiştim komşuma. Tek evladı başka bir şehirde yaşıyor ve yılda sadece iki kere, bayramlarda, geliyordu eşi ve çocuklarıyla. Kocası üç yıl önce vefat etmişti. Tek tük akrabaları olsa da sık sık gelemiyorlardı. O da doğal olarak eski komşuluk günlerini arar olmuştu. Çok sık gidemesem de apartmanda onu en çok  hatırlayan, evime davet eden ve hazırladığım yemeklerden ikram eden bendim. Bir süre sonra işim için geldiğim Amerika'dan ancak mektuplarım ve ara sıra açtığım telefonlarla halini hatrını sorabiliyordum. Bir süre önce hepsi sustu...

Şimdi diyorum ki.; iyi ki arayıp sormuşum, lezzetlerimi tattırmışım, kahvesini yudumlayıp, sarılıp öpmüşüm, sevgi alışverişinde bulunmuşum. Ne büyük zenginlikler bunlar, güzel anılara sahip olmak, onları biriktirebilmek... Ne de olsa hatırlamak, hatırlanmak güzeldir!

İyi ki geldin sincabım, hoşgeldin! Beni, anılarımı canlandırdığın için teşekkürler! Yine beklerim, sık sık gel!