Kopamadıklarımız....

Artık bittti! deriz defalarca. Bitti. Geriye dönüş yok. Herkes kendi yolunda mutlu olsun. Yüreğimiz hayır bitmedi bitmiyor bitemiyor diye bağırdıkça dilimiz bitti kelimesini inatla söyler. Ayrılmak kaçınılmazdır. Hele sevgiliniz ayrılmak istemiyorsa ve size sizi hiç unutmayacağını hatta ömrünün sonuna kadar sizi seveceğini ve evlenmeyeceğini vs..söylüyorsa ayrılık daha da zordur. Evet ilerde daha çok üzülmek istemiyorsak bitmeli dersiniz. Ama biter mi gerçekten?

Siz iyi ya da kötü bir karar verdiğinizi düşünürken, birden bir haberle sarsılırsınız. O sizi çooooook seven kişi evlenmiş yeni bir hayata yelken açmıştır bile. Siz onun açtığı yaraları tamir etmekle uğraşırken. Yaralarınızı sarmak bu kadar zaman alırken...Hatta yaraladığınızı düşünüp onun için de üzüldüğünüz adam çoktan başka birine karım diyebilmiştir. Sonraaa....

Bir kızgınlık bir öfke... Kime ve neden olduğunu bilmediğniz bir öfke kasırgası benliğinizi sarıverir. Ne oluyor bana? Neden bu öfke? Kendinizle konuşmaya başlarsınız. Evet bitiren benim fakat onun hatalarının toplamıydı bana bu kararı aldıran. İnsanlara güvenimi yerle bir eden de o. O zaman doğru bir karardı. Evet herşey yolundaysa bu öfke neden? Benim insanlara karşı güvenimi toz duman etmiş ve kendine yeni bir hayat kuruvermişti işte. Ben kuramıyordum o hayatı bir türlü belki de öfkem ondan. Belki söylediği sevgi sözcüklerinin ettiği yeminlerin çoğunun yalan olduğunu anlamamdan. Belki gerçek aşk diye bize anlatılan masallara inanmak isteyip te bir türlü inanamamdan. Belki belki belki.....

O masallara keşke inanabilsem...