Koptuğum...

Kışa çeyrek, son ayıydı güzün. Elektrik sobası buz gibi yanıyordu. Erkeğin alnından ter damlıyordu, dışarıda deli bir yağmur yağıyordu. Ayrılık kokarak akıyordu zaman, adamın burnunun direği sızlıyordu. Kadın, koltukta külçe gibi duruyordu. Çay bardaklarından kaybettikleri tütüyordu. Kör bir satır gibi vuracaktı zaman, ayırmayacak sanki, koparacaktı zaman.

Kısa kelimelerle konuşuyorlardı. Uzun molalarla susuyorlardı. Kadın, kardeşini ve anasını düşünüyordu. Kardeşi, başka bir hayatın sokaklarında sızıyordu. Anaları uzaklarda ama her an, hem kızını hem oğlunu düşünüyordu. Adam, hepsini ve ardını düşünüyordu. Adam hayatı düşünüyordu, boz bir kurt gibi bakınıyordu. Kör bir satır gibi vuracaktı zaman, ayırmayacak sanki koparacaktı zaman.

Kadın ayağa kalktı, bacakları tir tir titriyordu. Sehpanın üstünden kaçak bir cigara yaktı. Dumanı boğazından geçmiyordu. Adamı kolundan çekip yatak odasına götürdü. Kadın, son kez olacağını biliyordu. Adamın kirpiklerine gurbet tutunuyordu. Dışarıda deli bir yağmur yağıyordu. Ayrılık tohumları ekiliyordu. Kör bir satır gibi vuracaktı zaman, ayırmayacak sanki koparacaktı zaman.

Elektrikler gidip gidip geliyordu. Valizlere sığmayan anılar fır fır dönüyordu. Dışarıda deli bir yağmur yağıyordu. Artık onları kimse tanımıyordu. Dünyada nedensiz gibiydiler, aldıkları nefes sayılmıyordu. Neyi özleseler uzaklaşıyordu, önce birbirlerinden başlıyordu. Perdeler sımsıkı kapalıydı, sokak kapısı açılmayı bekliyordu. Taksi şoförü aşağıda kornaya basıyordu. Alel acele aşağı indiler. Yağmurluklarının kapüşonları altında öpüştüler. Birbirlerine birbirlerini sevdiklerini söylediler. Adam, aşka inanıyordu. Adamı içine çekerek yok oldu taksi. Birden sapsarı kesildiler. Yağmur göz yaşlarıyla yarışıyordu.

Kör bir satır gibi vurdu zaman, ayırmadı sanki kopardı zaman.