Kör empati

…Akşama gelir seni alırım, yemeğe çıkarız ama bu restoran alışık olduklarından biraz farklı, yemekler enfes; ne giyersen giy, ruj muj sürmesen de olur; hatta saçını bile taramana gerek yok!

- Ne o cadılar kulübüne mi üye oldun?

…Ne alaka? Bilemedin!

- Senin arkadaşlarını az çok tanıyorum, ne yer ne içerler bilmem ama ne giyerler ne çıkarırlar gözlerimle gördüm. Ülkemin modasını gururla taşırım ben, senin haberin yok galiba bizim modacıları kimselere değişmem, biz tekstilde dünyada birinci….

…Halloo Alev Hanım! Nefes al biraz, time out! Mola ver de bi dinle ya, bu ne coşku? Maksadımı, senin için hazırladığım sürprizi bilmeden etmeden adalara modalara yelken açıyorsun; bana hiç mi itimadın kalmadı, beni hâlâ tanıyamadın mı İzmirlim?

-Sorun da burada işte seni iyi tanıyorum Mardinli!

… Endişe etme seni hiç kimse görmeyecek, sen de hiç kimseyi, ben her şeyi ayarladım hayatım!

“Anket” yazımı okuyanlardan bir Allahın kulu çıkıp da “ Arkadaşınız Hayal’le hangi bara gittiniz” diye sormadı!

“Hangi bara gittiysen gittin bize ne diyebilirsiniz” haklısınız da…

Çünkü sizin Hayal gibi bir arkadaşınız yok!

Belki de var!

Ben nereden bilebilirim ki…

Hazırlandım, rujumu sürdüm saçımı da taradım. Giysi konusunda zaman kaybettim; her türlü ortama uyacak bir şeyler bulmakta zorlandım; Hayal gelmeden iki saat önce hazır ve huzursuzdum.

Tanrım bana neden orta halli arkadaşlar nasip etmez anlamadım; uçlar uçuklar dehalar, olağanüstü ne varsa bende. İster iki ayağı üstünde yürüsün isterse üç patisiyle, ister kanatlı…

Yolda, konuştukları bir kulağımdan giriyor ve aynı hızla çıkıyordu, nereye gittiğimizi bilmiyordum. Bu durum hiç hoşuma gitmiyordu!

…Bak işte geldik, arkadaşlar içerde bizi bekliyor olacaklar ama sen onları görmeyeceksin ve yemekten sonra evimize döneceğiz!

Ben hemen şimdi evime dönmek istiyorum diyemedim; içeri daldık loş bir ortam, bu hiç hoşuma gitmedi!

…Siparişimizi vermeliyiz!

-Masamıza oturmadan mı?

…Evet, hayatım, oturmadan!

-Hayal burası neden böyle loş lo?

…Gözümüz zifiri karanlığa alışsın diye!

-Hayal garsonlar neden kolumuza girdiler?

…Bizi masamıza götürmek için!

-Ben kendim gitmek istiyorum!

…Gidemezsin, içerisi karanlık!

-Dalga geçme benimle…Aman Tanrım Hayal! Bu garsonların gözleri kör!

…Biraz sonra sen de olacaksın merak etme!

Ve oldum, siz hiç zifiri karanlık bir ortamda yemek yediniz mi?

Ben yemeğe çalıştım, üstümü başımı batırdım. Hayal’in arkadaş gurubunun, yüzlerini görmeden sesleri ile tanıştım. Başkasının tabağına tecavüz etti ellerim. Kim olduğunu bilmediklerim tabağımdan yemeğimi aşırdılar. Sohbet bir başka koyu, yemekler bir başka lezzetliydi; kahkahaların ardı kesilmedi. Az iyi niyetli ben acaba kimse burnunu karıştırıyor mu düşüncelerine dalmışken; görme engelli garson “Buyurun dondurmanızı getirdim” Nereye koydunuz dediğimde “Görmüyor musunuz önünüzde duruyor” yanıtını alınca kafamın içinde çanlar çalmaya başladı.

Sözüm ona gözü gören; kör bendim!

Ama hiç bu kadar eğlenmemiştim; kendimle. Kulaklarım gözlerimin görevini üslenmişler ilk kez hayatımda “ Dinleyenin olduğu yerde anlatmanın önemini fark ettim, mimiklere ihtiyaç duymadan sesin anlattıklarınla yetindim”

O gece tanıştığım arkadaşları görsem tanımam, seslerini duyup ellerine dokunmalıyım!

Teşekkürler Hayal! Teşekkürler Unsicht-Bar!

(Unsichtbar= Görünmeyen görünmez – (Dunkel)Karanlık Restoran)

7.Mart 2009 Berlin

Empati yapabilmek için kör olmak gerekirmiş şimdi anladım; empati yapabilmek için önce kör mü olmalı; bunu pek anlayamadım!

Bakmışsınız bir anda kendinizi Berlin’de bulmuşsunuz; karnınız acıkmış sevgilinizle belki Unsichtbar’a gitmek istersiniz size adresi hemen vereyim; yalnız öpüşmek yasak haberiniz olsun! (Şaka şaka)

Hiçbir şey görmedim “Öpüşmek yasak” levhasını da!

Karanlık Restoranın Adresi:

Gormannstr.14 / 10119 Berlin

Saat 18.00 itibaren /from 6 p.m. Karanlık restoran hizmetinizde