Korkularımız mı büyük biz mi küçüğüz?...

Bir yanda yaşam denen günün batımı ve gün doğumuna endekslenmiş hayatlar, bir yanda onurlu kalabilmek mücadelesi...

Eğer derseniz ki, ben kendi kişiliğimle, ben olarak bu hayatta yer almak ve kimsenin onuru ile oynamamak, kimsenin beni incitmesine fırsat vermemek adına yaşarım, eni sonu o inciten ve korkularınızla baş başa kalıyorsunuz. Bu durumda Yaradana sığınmak en kolay ya da intikam ateşi içinde yanmamak için bir kaçış...

İntikam ne kadar insani bir duygu diye sorup durduğum zaman, cevabım hemen "hiç de insani olmayan, insana yakışmayan bir duygu" oluyor. Adalete sığındığımı düşündüğümde ise, o da ayrı bir çile yolu...

Bazı anlar vardır ki sizin susmanız etrafınızdaki sevdiklerinizin de hayat yolunu, kişiliğini etkiliyor. Bunu fark ettiğiniz anda ise yıkım daha da kötü oluyor sizin için.

Diyorum ki, kötüler ve kötülük olduğu sürece, iyiler hep insaniyetlik açısından olaya bakıp, boşverecekler ve ilahi adalete mi sığınacaklar? Bu bir aptallık mı koca bir kaçış yolu mu? Değilse veya yanlışsa bu davranış o zaman hangi kötü ile nereye kadar savaşmak lazım?

Yazarken kendi beynimin de içindeki çelişkileri ortaya koymak da güzel bir durum aslında benim için belki pek çoğumuz için olduğu gibi...

Bazen kaçış sevdiklerimizin hayatını etkilediği noktada pek de insaniyet boyutunda kalmaması gereken bir yanlış oluyor ne yazık ki...

Kötü o kadar kötü ve uğraştığınıza değmeyecek bir boyutta iken, sevdiğiniz bir canın kendini güvende hissetmesi, kişiliğini kazanabilmesi için gerekli oluyor. Küçücük bir çocuğun gözlerindeki bitişi ve korkuyu görmek...Hayatının bundan sonraki safhasının içine kapanmasına neden olacğını bilmek ise bir an önce savaşa girişmeniz gerektiğini haykırıyor size.

Bu haykırış ise dönüp kendi çaresizliğimi, hep mi kötülerin beni bulduğunu düşündürüyor...

Savaş da kaçış da yoruyor yüreğimi, benliğimi. Oysa kendi halinde yaşayan, gerekmedikçe kimseden selam almayan, kimseye selam vermeyen ben, ne oluyor da bu kadar keşmekeşin içinde kalıveriyorum? Ördüğüm duvarlar sevdiklerimin iyiliği adına aralanırken neden o aralıklardan girenler hep yanlış kişiler oluyor? Hiç mi düzgün bir insan kalmadı ki benim duvarlarımınn dışında? Bu nedenle mi küçücük bir aralanışta her ışığı gören sapkın boyutunda kötü oluyor?

Bu yazımı okurken belki çoğunuz "aldırma geçer" ya da "herkesin yaşadığı hayat şakaları" diyebilirsiniz. Ancak, söz konusu küçücük bir canın hayat akışı olunca, kendinizin hayatının ne tarafa seyredeceği pek önemli olmuyor ne yazık ki...

Sonra dönüp, kitaplara veya çeşitli yazılara sığınıyorum. Hani belki birileri de aynılarını yaşamış ve bir çözüm bulabilmişlerdir. Belki ben de bir yol bulabilirim diyorum. Ancak, buralarda da yalnızım her zamanki gibi. Evet, toplumsallığım, insani değerlerim ve diğerlerine önem verme yönüm var. Hepsi sadece bana dokunmamak kaydı ile. Herkesse elimden gelen ne türlü yardım varsa karşılıksız yapan bir insanım. Hoş herkes birşeyler beklerken benden, ben herhangibir beklenti içinde olmamam. Çünkü hayatta şunu farkettim, bir beklentisi olanın arkasında maddi ve manevi bir güç var. Yalnız ve sessiz insanların kimseden bir beklentisi olamıyor ne yazık ki... Selam vermeye korkan bir insanın selamdan başka bir beklentisi yokken bile hep alıp götürenler çıkıyorsa karşısına, almaya alışmamıştır ki... İstemek nedir bilemez ki...

Özenirim bazen birilerinden birşeyler isteyen, bekleyen insanlara. Ve şaşırırım istekleri olduğunda. Hayat bana karşılıksız herhangibir yardım ve selam vermeyen insanlar çıkardı. Acaba o insanların da aldıkları karşılığında verdikleri birşeyler var mıdır? Ya da ne veriyorlardır ki de karşılığında doyum noktasına ulaşıyorlardır? Ya da öyle gözüküyorlardır? Neden birilerinin yüzü gülebiliyorken diğerleri hep o diğer insan olanlardan dolayı gülemiyorlardır?

Biliyorum isteklerin sonu gelmez. Hep bir çemberi tamamladım derken bakarsınız ki çember yeniden oluşmuş gibi... Ama, sadece kimsenin rahatsız etmediği bir yaşamsa istenen bu neden çok zordur anlayamadım...