Korkuyorum

Bu güne kadar tanıdığım ve bir ortamı paylaştığım insanlar hep çok geveze oluşumdan şikayet etti. Oysa şimdi konuşma yeteneğimde, isteğimde kalmadı. Kalemi tercüman yaparak yaşamışlıklarım, yaşayamamışlıklarım, yaşayabilecek olduklarımla sohbet etmek, tartışmak, hırlaşmak istiyorum.

Mümkün değil.

Ne bende düşünme hazzı bıraktılar, ne de bir şey yazma zevki.

Bir garip yaratık olmuşum.

Tek değilim, milyonlarcayım.

Fotokopi gibi çoğaltıldım.

Ürkek,

Korkak,

Pısırık.

Püf deseler yüzlerce kilometre uzağa sürgüne uçacakmış gibiyim.

Yaşamımız tek çizgi üzerine, raylı sisteme döndürülmüş.

Ev-İş üzerine kurulu olan yaşam çizgimde yaşıyorum kendimce.

Teknoloji ve bilgi fukarası olan ülkem insanının internet ile dünyaya açılma isteğini şimdi anlayabiliyorum. Bende aynı yolu tercih etmişim çünkü

Yazmıyorum, yazamıyorum. Yazmakta istemiyorum.

Olur ya birisinin aklına "ne oluyoruz" sorusu takılıverir de başını derde sokar diye korkuyorum.

Kendim için,

Ailem için,

Çocuğum için,

Mesleğim için,

Herbir şey için !

Özellikle "Ne oluyoruz" sorusunun yankılandığı beyin sahibi gencin sokağa taşan isyanı ile birlikte yaşayabilecekleri için korkuyorum.