Koşmak istiyorum, çocukluğuma kadar koşmak ...

Yağmur yağıyor İzmirde. İnsanlar evlerine ve yuvalarına kaçarken cümle hayvanat, ben seller götüren sokakta, mola vermeden, yalın ayak ve ağlayarak çocukluğuma kadar koşmak istiyorum. Duvarına yaslanıp ahırdan bozma evin, kaybettiğim son gerçek sevgiyi çekmek istiyorum ciğerlerime kadar. Çömelip yağmur çamur içindeki avluma, dizlerimi karnıma çekip ağlamak istiyorum güçsüz görünmekten korkmadan. Ağlamak istiyorum, ağlamamın acıtmadığı yüreklere inat. Beni gerçekten sevenler de oldu demek istercesine...

Koca koca ve kravatlı adamlarla ciddi ama yalan dolan dolu toplantılar yaparken, en ihtişamlı görünenin omzuna dokunup sertçe 'elim sende' deyip kaçmak isteyecek kadar çocukken henüz yürek, sınandığı büyük imtihanların hangisinden geçer not alabilir? Elimde sazım, sevda türküleri söylemek isterken, sevdayı unutturacak kadar çok kara sevda içinde kaldığımı farkettim. Kapkara sevdalar...  Ağıtlar söylemek istiyorum, beni, sazı kırılmış bir ozan gibi sokağa salanlara inat. Beni gerçekten sevenler de oldu demek istercesine...

Kucağına kıvrılıp babamın, büyümek istemeyen her büyümüş gibi sığınma talep ediyorum. Birlikte geçirilen fazladan her anın kıymetini bilen ihtişamlı adamın göğsünde sevdada bile rövanş alanları unutmak istiyorum. Ama İrlanda dağlarında yaşama hayalleri gibi kayboluyor o da sonsuz buğuların arasına dalıp. Ve anlıyorum ki, büyürken değiştiremediğim tek şeymiş, yapayalnız olduğum gerçeği. Geri dönüp kaçmak isterken, arenanın ortasına atılmış korkak gladyatörler gibi çekingen basıyorum tuzak dolu her basamağına hayatın. Hangisinin sırtımdan bıçaklayacağını bilmediğim, beton yığınları arasına gizlenmiş dostların arasından sıyrılıp toprak damlı huzuruma kaçmak istiyorum. Çaresizce dövünmek istiyorum, beni hayata karşı böylesine katılaştıranlara inat. Beni gerçekten sevenler de oldu demek istercesine...

Yalın ayak çıkıp sokağa koşmak istiyorum. Her adımda daha da küçülmek... Koşmak istiyorum, çocukluğuma kadar koşmak...