Koşsalar gidebilirler mi?

Yakın bir zamanda kızımın kreşinde verilen seminere katıldım ve oradaki psikolog hanımı dinlerken aslında söylediklerinin hiç de günlük hayatta uygulanabilir olamadıklarını düşündüm. Acaba kendisi de bu durumun farkında mıydı diye içimden geçirdim.

Örneğin diyordu ki bu psikolog hanımefendi; ilkokula giden dokuzlu yaşlardaki çocuklarınızı okula kendisi gitmesi için bırakın! Herhalde kendisini Anadolu'nun küçük bir kasabasında falan zannediyor. İstanbul'da yaşayacaksınız ve 10 yaşındaki evladınızı okula gitmesi için arkasından el sallayıp kapıdan uğurlayacaksınız, hadi canım bunu yapacak kaç kişi yaşıyor bu şehirde?

Yani bu genelde çevremde tesbit ettiğim bir durum. İnsanlar meslekleri veya içinde bulundukları sosyal rol gereği bazı konuşmalar yapıyorlar ama bugünün dünyasında uygulanabilirliği olmayan şeyler anlatıyorlar. Aslında bunların hepsinin birer temenni olduğunu düşünüyorum.

Kızım benim gibi asla yürüyerek okula yalnız gidemeyecek! Küçük bir şehirde büyüdüğüm için okuldan eve mahalle arkadaşlarıyla gitmenin ne kadar zevkli bir şey olduğunu ben biliyorum, ama benim üç yaşındaki kızım bunu asla öğrenemeyecek.

Ne kadar üzülüyorum bazen İstanbul'da yaşadığım için, İstanbul'u bu kadar çok sevmeme rağmen... Belki de yürümek yerine okul servisleri içinde gitmek daha keyiflidir; bu da benim yaşamadığım ve asla öğrenemiyeceğim birşey. Bu ağır yaşam şartları herşeyimizi aldı.

Ben geri istiyorum çiçekili bahçemizin yollarında koşmayı...