Köyümde

Babadan yadigâr bucak kalmamış!

Olsaydı sorardım; kimlere küstü

Bacası tüten bir ocak kalmamış.

Yıkılmış evlerin temel direği

Kösmüş duvarları; yaslı yüreği

Devrilmiş kapıda paslı göreği

Açmak isteyene accak kalmamış.

Damardı bakımsız, tarlalar yaban

Unutmuş toprağı yaslanan saban

Damlara tüneyen baykuşa inan

Kadere diklenen koçak kalmamış!

Ocaklık yıkılmış, tozlu kap kacak

Göz gözü görmüyor, tutmuyor bacak

Ağacı budayıp odun yaracak

Tahrası, baltası; nacak kalmamış.

Papatya çakılı dambaşı çökmüş

Gelincik hüzünle boynunu bükmüş

Serçeler başaktan buğdayı dökmüş

Ambarda mercimek, burçak kalmamış.

Yok artık geride canları sıkan

Uğruna komşuyla kavgalar çıkan

Gecede, gündüzde ağıtlar yakan

Rüzgârla inleyen saçak kalmamış.

Seneler yuvadan uçurmuş kuşu

Terk etmiş delisi, yitik sarhoşu

Arada içlenir yolun yokuşu

Çocukla çakılı sokak kalmamış.

Dedemin çattığı asma çardağı

Masal olmuş, masal; bağbanı, bağı…

Kırılmış kaderin çatlak bardağı

Gecenin koynunda kaçak kalmamış.

Bilirim derinden bu iç çekişi

Dövenin ağzından dökülmüş dişi

Çifte su verilmiş Yatağan işi

Kemik saplı çakı, bıçak kalmamış.

Yürüdüm, camide üç beş ihtiyar

Okulum virane; bahçe tarumar

Nerede sesimle inleyen diyar

Göklere çektiğim sancak kalmamış.

Oturdu içime bir garip sancı

Simalar tanıdık, yüzler yabancı

Bakışlar kaygılı, sözleri acı

Sıktığım ellerde sıcak kalmamış.

Zaman denen süreç bir derin kuyu

Düştükçe düşerim bir ömür boyu

Topraktan başkaca hasreti koyu

Bağrına basacak kucak kalmamış.

23.11.2016

Salih ERDEM