Koza

Kabuklarımdan kurtulmuş ve özgür hissediyorum

Uyandığımda odama  sızan güneşle mutlu oluveriyorum

Tırtıllar düşüyor aklıma, kozalar ve kelebekler

Ağaç yaprakları toplardım tırtıllarıma kutuda beslediğim

Evet çok çeşit oyuncak bebeğim yoktu, tırtılları severdim ben, bir de cam şişelerin metal kapaklarını

Ama tırtıllar başkaydı, heyecanla gelirdim okuldan, onlara yaprak toplamak için

Sonra kendilerine bulut gibi yuva yaptılar, içine saklandılar.

Öfkeliydim

Onca emek verdikten sonra bana görünmedikleri için

Zaman geçti

Bambaşka bir canlı çıkıverdi o kozadan

Muhteşem bir değişimdi, sonra kelebek uçuverdi

Mutluydum

Bu sabah güzel Nisan sabahında

Onca işle boğuşurken çalışma masamda

Ajandama yazdığım notu gördüm 28 Haziran' da

Benim aşk hikayem de, tırtılın kelebek olma inancı misali

Evrim geçirdi, oldu, oluşturdu

Ben bir şey yapmadım oysa, istedim, inandım ve bekledim.

Şimdi de yazdıklarımı paylaşmak istedim.

"Biz, biz olmadan önce, biz biririmize düşmeden önce, anılar biriktirmişiz sahipsiz

Anılar biriktirmişiz ceplerimizde, isimsiz

Birbirimize yaklaşıyoruz habersiz

An geliyor

İsimleniyor tüm isimsizler

Ve bize dair oluyor, bizim oluyor tüm sahipsiz hikayeler

İsimsiz anılar, sahibini bekleyen hediye paketleri gibi."

Ayşe