Kreşe başlarken yardım istiyorum

Çalışmak, iş hayatı, ekonomik kriz, nerden çıktı şimdi bu kreş?

Çocuklarımız hayatı öğrenmeye ne kadar da erken başlıyorlar. Daha 2, 5 yaşında canım oğlum. Erkenden uyanıp, kreşe gitmek zorunda. Uyandığında annesi yanında olmadığı için babaya annem gelsin diye kapris atıyor. Mecburiyetten kalkıp kreşe gidiyor. Ben iş yerinde o kreşte ağlıyor. Ne vardı Allahım bende çalışmasam da evde oğlumun yanında olsam diyorum. Olmuyor işte çalışmak zorundayım. Para kazanmak yükünü şimdiden oğlumun omuzlarına yüklediğimi düşünüyorum. Biz para kazanalım ki sana oyuncak alalım.

Babam para kazansın anne. Sen işe gitme ya da beni de götür.

Günlerdir ailece kendimizi kreş fikrine alıştırmaya çalışırken içim burkuluyor. Çocuğumu yabancılara teslim etmek ne kadar doğru bilmiyorum. Herşeyi bildiğimizi zannedip kreş iyidir iydir diyenlerden değilim ama sosyal bir çocuk yetiştirmek için de biliyorum ki bir yerden başlamak lazım ama doğru zaman şimdi mi işte onu bilmiyorum.

Kreşin sorumlusu hanım, siz önce kendinizi alıştırın biz Çınar’ı alıştırırız diyor. İyi de nasıl?

Geçtiğimiz hafta oğlum kreşe alışsın diye bir hafta izin aldım. Yarım gün gitti kıyametler koptu. Kapıdan bakmaya gittim, annemin sesi geliyor diye isyan çıkardı. Pencereden görmüş annemi cağırın, annemi telefonla arasanıza diye huysuzluklar yapmış. Telefonla aradığımda, Anne geliy misin? Nerdesin anne yaaaa gelsene? diye ağlayınca bende ağlamaya başlıyorum. Bilmiyorum ne olacak.

Aslında Çınar’a babaannesi bakıyordu. Fakat babaannemiz ciddi bir kalp amaliyatı geçirmek zorunda kalınca da bizim ufaklık kreşe başlamak zorunda kaldı. Babaanne de kaldığı süre içinde bu kadar isyan çıkarmıyordu. Gayet güzel bizim para kazanmaya gittiğimizi bildiğinden ve süreklide el üstünde tutulduğundan, sen paşasın, sen muhteşemsin, birtanesin Çınar dendiği için bizimki kendini göklerden indirmiyordu. Tabi şimdi nerdeee? Askeri düzen gibi sabah erken kalk, kreşe git, toplu hareket herkes kahvaltıya hadi koş, uyku vakti geldi hadi hep beraber uyku v.s. Bizim ufaklığın alışıla gelmiş düzenin tamamen dışında yani canı istediği zaman kalkar yemeğini istediği zaman yer, binbir kaprisi çekilir azıcık huysuzsa olağan üstü hal ilan edilir.

Çınar, kreşe alışacak herşey çok güzel olacak fikrine kendimi alıştırmaya çalışırken kreşin ilk gününden sorular sormaya başladım.

Ben : Oğlum beşikte mi yattın?
Çınar: Hayır anne pis yatakta yatırdılar.
Ben : Çınar yalan söyleme oğlum.
Çınar : Kendi yastığımda yattım beşikte yattım anne.
Ben : Pijamalarınlamı yattın oğlum?
Çınar :Hayır anne.
Ben :Oğlum hani arabalı pijamalar vardı ya giyinmedin mi?
Çınar: Evet anne giydim.
Ben :Çınar öğlen yemek yedin mi? Çorba içtin mi?
Çınar: Yemedim işte.
Ben :Çınarrrrr yüzüme bak doğru söyle. (Öğretmenleri yemeğini çok güzel yediğini söyledikleri için teyit ediyorum.)
Çınar: Yedim anne kapuska yemeği yedim.

Yanlız tüm bu konuşmalar yapılırken yüzüme bakmıyor ve kreş ile ilgili her soruyu duymamazlıktan geliyor. Muhtemelen kreşe gitmemek için ilk etapta böyle ufak tefek yalanlar söylermiş çocuklar bir nevi acındırma duygusu yani. İlerleyen zamnlarda bu sorular için aynı cevapları alırsam tabi duruma el koyarım ama şimdilik Çınarın uydurması gibi geliyor bakalım sonradan neler olacak.

Günlerimiz artık telaşlı ve düşünceli geçmeye başlıyacak biliyorum. Hayatımız kreş ile değişmeye başladı. Ve ben ne yapacağımı, nasıl davranacağımı bilmiyorum. Herkes zamanla alışacağını söylüyor ama ben bu süreçi nasıl atlatacığı bilmiyorum. Belki de durumu bu kadar büyütmem doğru değil. Aranızda bu durumda olanlar varsa veya daha önce kreş deneyimi olanlar varsa yardım istiyorum. Ne olur bana pratik çözümler söyleyin. Yardımlarınızı bekliyorum.

Sevgilerimle...