Küçük bir taştı bulduğumuz!

Çocuktuk...

Sıradan küçük bir taştı bulduğumuz...

Sonra onu diğerlerinin arasına saklardık...

Bazıları parlak bazıları mattı...

Ama her zaman bir renk vardı içinde...

Sevebilceğimiz bir renk...

Önce hepsini sevdik...

Çoktu çünkü avuçlarımızdan taşıyordu...

Daha sonra elimizde kalanları sevmeyi öğrendik...

İçlerinde kararanları da gördük...

Tuzla buz olanlarıda...

İçlerinde elimizi acıtanda oldu...

Başımızı yaranda...

Her geçen gün azaldı...

Kimi baş yardı, kimi yara açtı...

Kimi bir yuva oldu karıncalara...

Kimi yol gösterdi akan suya...

Artık toplayamaz olduk yenilerini...

Yerine koyamaz olduk...

Yorgunduk...

Fakat son 1 taneyi sıkı sıkıya tuttuk...

Bırakmadık hiç....

Onda ki kırıkları sevmeyi öğrendik...

Onun solan renklerini sevmeyi...

Kendimizi öğrendik...

                    İsmail OKAT