Küçük odam

Küçük odam, sırdaşım, mum ışığında, karanlıkta düşünüp duran dostum, hayal galerim benim. Küçük odam, yanı başında kemanın, içinde şarkının, kitabın. Geçerken bile bir göz atarım, bazen gidip penceresini açarım. Tam karşıda deniz takılır gözüme hep. Ve karşı evin bacasındaki bayan ve baykuşu ararım.

Gecenin sessizliğinde gizlice sokulurum yanına, döner merdiveni usulcacık tırmanıp, ansızın karşısına çıkarım. Sonra nasıl eşsiz güzellikteki birkaç saati birlikte geçiririz. Hiç bir müzik enstrümanım olmasın. Kabinlerim, müzik çalarım olmasın. İçimde bütün enstrümanları çalabilen yetenekli, yalnızlık içinde bir dostum var benim. Tatlı, tatlı yankılanır yüreğim, gezdirir arşe’yi telin üstünde, parmaklarını tuşlarda, ben usulcacık mırıldanır, elimi, kolumu, parmaklarımı oynatarak eşlik ederim, çalarım.

Yani onu diyorum. Bir dost ille de gerekli değil. Yalnızlık bağımsızlıktır. Hem düşünceyi doğuruyor sürekli. Evet soğuk biraz, ama sessiz.

İşte böyle… Yıldızların içinde dolanıp durduğum uzay gibi küçük odam. Yalancı vatanım. Sürprizlerle dolu, merak içinde geçip gitmekte küçük odamda günlerim.